Het gaat helemaal niet goed...
Volgende week heb ik terug mijn stresserende controle-week, met scan, bloedafname en consultatie bij oncoloog.
De scan en bloedafname staan op woensdag ingepland, en dan is het wachten tot vrijdag om bij de oncoloog te gaan.
Meestal ga ik tussentijds dan bij mijn huisarts langs, om de bloeduitslag al te weten te komen. Ik krijg dit liever van mijn huisarts te horen, dan dat ik daar bij de oncoloog plots een klap in het gezicht krijg.
Maar deze keer zit ik met het probleem dat mijn huisarts volgende week met verlof is.
Daarom ben ik gisteren al eens bij de huisarts langs geweest, en heb haar gevraagd nu al mijn bloed te prikken om een aantal waarden te weten te komen. Zo heb ik nog een weekje de tijd om me voor te bereiden op het gesprek van aanstaande vrijdag.
En het is jammer genoeg echt wel nodig om me voor te bereiden... Tussen de laatste 2 bloedafnames was de CEA met 100 gestegen (van 144 naar 244). Maar ik had toen ook een infectie gehad, had een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen. De oncoloog hoopte dat de stijging daardoor kwam, en dat bij een "normale" cyclus de waarde wel weer stabiel zou blijven.
Ik heb nu een normale cyclus achter de rug van 2 weken pillen en 2 weken pauze, maar de CEA is op dat maandje tijd gestegen naar 433 !!!!
Ik ben bij elk bezoek aan de oncoloog bang te horen te krijgen dat we uitbehandeld zijn. Maar deze keer is de kans wel hééél erg groot dat ze zullen zeggen dat het geen zin meer heeft de pillen nog verder te nemen en dat ik einde behandeling ben.
Ik loop hier om de haverklap te wenen nu, het moet er gewoon weer even uit. Ik wil nog niet dood, ik wil nog zoveel doen, ik wil nog gelukkig zijn met Arie, ik wil geen pijn, ik wil niet constant moe zijn,....
Nog een weekje geduld om te weten te komen wat de oncoloog zal zeggen. Maar ik weet al heel zeker dat het heel slecht nieuws wordt deze keer, en dat het einde steeds dichterbij komt...
6 reacties
Ik heb geen woorden van troost. Jouw onzekerheden over de tijd die je nog hebt en hoe én de wil om te leven voel ik als messteken in mijn hart. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. En hoop van harte dat de oncoloog toch nog mogelijkheden ziet zodat je nog wat extra tijd hebt om samen met Arie te kunnen genieten.
💕
Zo herkenbaar, Tanja, dat je liever niet in de spreekkamer in het ziekenhuis een uitslag te horen krijgt. Ik kan uitslagen online zien, en doe dat altijd om nog de tijd te hebben er aan te wennen en te bedenken wat ik wil vragen.
Maar wat lastig ook om nu nog een week te moeten wachten voor je hoort wat de voor je gaat betekenen. Ik hoop heel erg op relatief goed nieuws voor je, volgende week.
Potverdorie wat een schrik als je marker bijna weer verdubbeld is. Ik zou ook de ogen uit mijn kop janken, want weer die onzekerheid totdat je met de oncoloog hebt gesproken. Ik wens je sterkte.
Liefs, Monique
Oh Tanja, wat heftig weer dit bericht. We willen allemaal dat ene bericht niet horen, maar we weten wel dat het dichterbij komt. Maar wat willen we dat graag nog een poos uitstellen.
Ik kan alleen maar voor je duimen dat het meevalt.
En ik wens je heel veel liefde en sterkte voor de komende week in onzekerheid.
Xxx Conny
Hoi Tanja.
Wat ontzettend heftig dit. Denk aan je en hoop dat er nog wat van behandeling is. Heel veel sterkte.
Grt Petra
Ach lieve Tanja, de tranen prikken ook in mijn ogen bij het lezen van je bericht. Wat moet het vreselijk zijn, wat je doormaakt. Wat zul je angstig zijn. Ik hoop echt dat het nog niet aan het eind is voor jou. Vraag vooral naar studies en andere mogelijkheden, zolang je die vechtlust nog voelt. Leg je casus voor bij My Tomorrows, ze helpen je kosteloos bij het vinden van toepasselijke studies.
Veel liefs, Mirjam