Chemo 1

Het is 13 maart. De dag van de 1e kuur. Ik heb beter geslapen dan verwacht. Ik heb een vreselijk zenuwachtig gevoel. Alsof ik bij mijn volle verstand moet gaan bunjee jumpen, terwijl ik niet wil en iemand duwt je over het randje en Joost mag weten in wat voor gat je terecht komt.  

We moeten om 11 uur in het ziekenhuis zijn. De autorit erheen verloopt in een soort gespannen stilte. Allebei in onze gedachten verzonken. 

Ik neem plaats in de stoel en zodra de verpleegkundige vraagt hoe het gaat stromen de tranen over mijn wangen. Het is een soort ontlading denk ik. Ze is ontzettend lief en prikt mijn infuus. Dat ging nog even moeizaam maar is na 3 keer gelukt. Na 3 uur lopen we de afdeling weer af. Ik heb van het inlopen van de chemo geen last gehad. Eenmaal thuis voel je je toch gek. Je wil vooral niet gaan zitten wachten op bijwerkingen maar dat doe je toch. Ik wordt al vrij snel misselijk. Wil m'n warme eten niet en ga vroeg naar bed.

Die nacht was ik ontzettend  misselijk. Maar verder vond ik het nog oké. De dag erna nam de misselijkheid wel toe. 

Na een paar dagen kwam de extreme vermoeidheid maar er kwam nog iets ergers. Een heel naar diep somber gevoel. Ik dacht eerst het zal wel van alle spanning zijn. Maar het nam toe. Ik ben een doemdenker en met vlagen een angsthaas maar als ik iets niet ben is het somber ingesteld. Dit was een vreselijk gevoel. Vanmorgen heb ik het ziekenhuis gebeld omdat ik mij geen raad meer wist met het depressieve gevoel. zij gaven aan dat dit een bijwerking kan zijn van de dexamethason. Dat is een middel wat je weer krijgt tegen je misselijkheid. 

De volgende kuur zal de dexa dus echt verlaagd moeten worden. Want dit is bijna niet te dragen. Dan maar iets meer misselijk.

Ik zit vandaag exact 1 week na kuur 1. Ik voel me sinds vandaag weer een beetje mezelf.   

Ik heb hem genomen. De sprong. Ik sta nog. Het touw is niet geknapt. Al voelt dat soms heel anders