Kinderen

Het is bijna anderhalve week na de 1e kuur en ik heb een relatief  "goede" dag. Dat wil zeggen dat het me lukt om de kinderen naar bed te brengen. 

Mijn zoon barst ineens in tranen uit; 'Mama ik vind het zo erg dat jij kanker hebt, ik kan het bijna niet aanzien'. Mijn dochter wordt stil. Ik besluit even met zijn 3e in bed te gaan liggen. De tranen blijven stromen bij hem. 'En soms mama doe ik dan lelijk tegen je en dan voel ik mezelf zo'n sukkel. Hoe kan ik nou lelijk tegen je doen terwijl je kanker hebt.' Lieverd zeg ik, het is toch heel normaal dat ik buiten kanker ook gewoon soms een stomme moeder ben. Daar hoef je helemaal niet over in te zitten. Daar veranderd de kanker helemaal niks aan. Mijn dochter begint ook te huilen. "Ik vind het zo erg dat we waarschijnlijk niet op vakantie gaan en dat alles anders is dan het was." Dat vind ik ook echt balen schat. Maar we gaan proberen kleine leuke geluksmomentjes te zoeken. En buiten dat is het ook gewoon helemaal stom en is dit een k*t jaar. We kletsen nog even wat en dan stop ik ze in en ga ik naar beneden.

Een intens schuldgevoel en verdriet overvalt me. Dit is helemaal niet wat ik wil. Kan iemand de tijd even een jaar terug doen. Of vooruit. Het maakt me niet uit. Maar kan iemand even iets doen? 

We moeten het zelf doen. Met zijn vieren. En heel veel steun van anderen. Ik weet dat ik de kanker draag. Maar de tumor gijzelt mijn hele gezin.