Chemo 2 en haaruitval

Het is woensdag 27 maart. De dag van kuur 2. Ik ben om 5 uur al wakker. Omdat ik nu weet wat er komen gaat lijkt mijn lijf nog harder te roepen; "Ren weg, dit wil je niet nog een keer."

De kuur is pas om 14 uur. Ik wandel nog en bak worstenbroodjes voor de kinderen hun paasbrunch op school de vogende dag. Dat is traditie en ik weet dat ik het over 24 uur niet meer kan. 

Ik zie er zo tegen op. Ik voelde me eindelijk weer een paar dagen een beetje mezelf. 

14 uur, we zijn er. De zusters zijn even lief als altijd. Met de oncoloog is afesproken dat ik alleen een beetje dexa in mn infuus moet en verder niet. Ook heb ik een extra pil tegen de misselijkheid.

Om 17 uur thuis. Ik voel me moe. Maag een beetje van slag maar nog te overzien. Die nacht lang wakker, door de dexa maar de misselijkheid is goed te verdragen.

De eerste 2 dagen verlopen redelijk oké. Ik loop 3 rondjes buiten per dag. Mijn moeder is in huis en die zorgt heel fijn voor me. Verder veel in bed. 

Zaterdag voel ik de intense vermoeidheid opkomen. Een heel rondje lukt dan niet meer.   Hierbij komt ook wat somberheid. En het beetje haar dat ik nog had laat ineens los. Dat maakt me verdrietiger dan ik van te voren had gedacht. Mijn vriendin is bij me. We huilen samen. Bart is er ook. Mijn aller grootste rots.

Het is vandaag Zondag. De somberheid is nog niet vertrokken maar toch voelt hij beter en minder beangstigend dan de vorige keer. 

Het is Pasen, op de socials komt de ene na de andere fantastische lunch voorbij. Daar hoorde ik tot niet zo lang geleden ook nog bij. Het lijkt onbeschrijfelijk ver weg, dat "normale" leven. 

Maar ondanks dat is het mij vanavond gelukt aan tafel iets te eten met mijn gezin. En dat is voor mij goud waard.

Nog 2 van deze monster kuren te gaan. En daarna 12 beloofde "lichtere"