Kuur 3 en emoties

AC Kuur 3 is nu een week geleden. I.o.m de oncoloog heeft er dit keer een weekje langer tussen gezeten. Na kuur 2 kwam de somberheid weer en samen met mijn psycholoog en oncoloog besloten te starten met een lage dosering anti depresiva. Iets wat ik jarenlang heb kunnen weren en het altijd ver buiten de deur kon houden en met gewone gesprekken en therapie bij de psycholoog wel kon redden. Kennelijk was de diagnose borstkanker de druppel. De eerste week na de start met de Anti depresiva werden de klachten natuurlijk even erger. Dat wist ik van te voren. Maargoed ik ben er doorheen gekomen. 

Goed AC kuur 3, weer halvering dexamethason in infuus. Nu nog maar 5 mg. De eerste 2 dagen na de kuur bijna alleen maar in bed doorgebracht. Dit keer nog meer last van de zure smaak en witte tong. Ik kon eigenlijk niks eten. Alleen vanille vla en perenijs. Kokhalzen van andere dingen. Na 3 dagen wordt dat iets beter.

Ik hou m'n hart vast voor de somberheid. Maar gek genoeg komt die bijna niet. Wel verdriet en wanhoop maar ik wordt niet meer het zwarte gat ingezogen. Wat een zegen. Ik vind het fysiek wel pittiger. De misselijkheid houdt aan.Ik moet mezelf dwingen te eten. En de vermoeidheid en futloosheid zijn zo intens. Iedereen om je heen zegt je hoeft nog maar 1 zware, wat fijn nog maar 1. Maar de angst voor "nog maar 1" vliegt me al aan. Ik vraag me af hoe ik dit fysiek nog een keer overleef. Ik probeer het van me af te zetten. Afleiding te zoeken. Maar zit ook zo gevangen in mijn hoofd. 

In het begin van dit traject is er met name doodsangst. Je weet je diagnose maar verder niks. Ik ervaar nu soms ook levensangst. Hoe het te moeten volhouden, hoe door de chemo te komen en ook hoe eruit te komen? Wat blijft er nog van mij over? Zowel fysiek als mentaal. Ik mis mezelf. 

Er zijn gelukkig ook mooie momenten. En als de chemo naweeën voorbij zijn dan kan ik ook veel beter relativeren. Dan zie ik weer de lichtpuntjes. 

"Nog maar 1 zware..."