De diagnose

Schat, zeg ik tegen mijn man. Voel jij dit ook? Ik voel echt een knobbel. Ik ga wel even naar de huisarts. Zal wel loslopen zeg ik tegen hem. Maar van binnen weet ik al direct dit is foute boel. 2 dagen later kan ik bij de mama poli terecht. Mijn man vraagt of hij mee moet. Maar ik wuif het allemaal weg. Nee joh hoeft niet. Is vast niks. 

Na de mammografie volgt er een punctie omdat ze iets ziet wat ze niet helemaal kan plaatsen. Daarna moet ik even bij de chirurg komen. Die kijkt me heel lief aan waarop ik al de kriebels kreeg. Hoe ik de uitslag wilde vanmiddag. Ik zeg joh bel me maar. Kinderen moeten naar hun sporten, anders is het zo'n geregel allemaal. Achteraf was ik volledig in de ontkenning.

Om 16.01 gaat de telefoon. Mn man ik gaan naar boven. Kinderen al omgekleed in hun sportkleding. 

Mw ik heb slecht nieuws. U heeft borskanker. Ik wist het al de hele week. Maar ik wilde het niet horen. Maar nu kon ik niet meer onder deze harde woorden uit. 

Alle clichés zijn waar. De wereld is onder je voeten weg. Ondertussen hoor ik mijn kinderen roepen mama wat doen jullie nou zo lang boven, moeten we niet naar voetbal. Mamaaaaaaa ik heb honger. Ik voelde me direct zo schuldig dat ik zo na naar beneden moet en hun leven voorgoed zal veranderen....