De laatste...

Mijn chemoweerstand en ik hebben zich toch nog 1 keer bij elkaar kunnen rapen, om in die stoel te gaan zitten. 

Samen met Bart en de kinderen rijden we voor de laatste keer richting ziekenhuis voor de allerlaatste kuur. Voor de kinderen is het de 1e keer dat ze mee gaan. Ze willen graag mee om het af te sluiten. Als ik de roltrap op kom wordt ik verrast door mijn zus en vriendinnen met ballonnen, bloemen en chocola. Janken geblazen natuurlijk. Op de afdeling komt er pas na een half uur een zuster. Ik zie al gelijk dat die meid niet kan prikken en dat wij geen match zijn. En wat blijkt ze prikt 2 keer mis. Ik vraag of ze alsjeblieft zuster T. kan halen want van haar weet ik dat ze in 1 keer raak prikt. Ik merk dat ik het niet op kan brengen om vriendelijk te doen. We zijn verdorie bijna een uur verder. Had al klaar kunnen zijn. Gezeik. Zuster T. Prikt in 1 keer raak. Pfff gelukkig. 
Thuis gekomen duik ik voor de laatste keer mijn bed in voor mn Chemo dutje. 3 uur later schrik ik wakker. Chemo gaar. Chemo lijf. Chemo brein. Maar ik weet nu wel ik hoef dit volgende week niet weer. Dat maakt mentaal een verschil.
Nu 6 weken even geen naalden in mn lijf. Behalve die van de acupunctuur. Wel nog genoeg ziekenhuis afspraken hoor, maar er hoeft even niemand in me te prikken. 

De maand September staat in het teken van bijkomen. Dingen doen waar ik blij van wordt. Kleine dingen. Energie een beetje opbouwen hopelijk. Maar ik heb niet de illusie dat dat in een maand gefixed is. 

Het blijft onwerkelijk dat er echt een einde aan de chemo is gekomen. 

16 keer. 
Never again🤞