De operatie

Ik ben weer in het land der soort van levenden. 
Donderdag 3 oktober was het dan eindelijk zover. We moesten ons om 8 uur melden en de operatie zou rond 10 uur zijn. Ik hield me goed. Na alle voorbereidingen werd ik om half 10 al opgehaald richting ok. Toen ik de klapdeuren door gereden werd en dus echt zonder Bart verder moest werd ik verdrietig. Wat een spanning. Ik werd de voorkamer van de ok opgereden en daar stond mijn lieve chirurg al. Hij zag mijn tranen en kwam bij me zitten. Gewoon even kletsen. Dit kalmeerde mij. Toen het infuus en alles zat, en ik de dexamethason kon weigeren werd ik de ok opgereden. Daar stonden nog heel veel lieve mensen. Trillend van de spanning ging ik op de koude tafel liggen. Ik probeerde zoveel mogelijk aan de kinderen te denken. Fijne beelden in mijn hoofd voor ik onder narcose ging. 3 uur later werd ik wakker. Gelijk pijn. Veel pijn. Niet misselijk niet duizelig alleen intense pijn. Beetje verward. Ik kreeg een raketijsje. Die smaakte hemels. Allemaal mensen deden van alles. Ik kreeg het niet mee. Ik hoorde de stemmen. O u arm zit onder het bloed. O u infuus is naar de andere kant. Even uw bloeddruk meten. Even de blaas inhoudt meten. Ik heb een angst voor catheters dus ergens wist ik uit te brengen geef me maar een po ik plas wel. Dat is me gelukt spacend aan een raket ijsje. 
Mooi dacht ik dan kunnen ze geen catheter meer naar binnen duwen. Pijn veel pijn. Auw dit doet echt heel erg pijn schiet er door mijn hoofd. Dit alles is nog op de uitslaapkamer. De chirurg komt naast me zitten. De operatie is geslaagd. De directe sileconen zitten erin. Ik aai de man over zn hand geloof ik, inmiddels aan mijn 2e raketijsje. Volgens mij vertel ik de man ook nog dat raketijsjes een onderschat fenomeen is. Hij verteld ook dat ik een extra litteken heb omdat er een heet instrument tijdens de operatie te lang op mn huid heeft gelegen zonder dat ze het door hadden en dat hebben ze moeten hechten. Ik kan alleen maar denken aan mijn pijn dus ik vind het allemaal wel prima. Ze zullen het niet express hebben gedaan. 

Dan wordt ik weer naar de afdeling gereden. Bart staat me al op te wachten. Mijn kamer is versierd met ballonnen door hem. Ik kan weinig uit brengen. Ik heb alleen maar pijn. De uren daarna heb ik weinig weet van. De plastisch chirurg komt kijken en moet die strakke band losmaken. Ik ga door de grond. Tranen stromen over mijn wangen. Maar ze is heel tevreden. Ik durf niet te kijken. Ze zegt kijk maar wel even. Ik kijk naar beneden en het is prachtig. Echt prachtig. Ik kan door mijn tranen heen nog uit brengen dat het lijkt of ik 20 jaar terug ben in de tijd. Ze doet de band weer om. Auw auw auw. 

Vrijdag 4 oktober.
Ik heb in de nacht wat morfine gekregen. Maar eigenlijk komt de pijn er dwars doorheen. Ik ben boos op mezelf dat ik die pijn zo onderschat heb. De zusters zijn super lief. Ik moet even op de rand van het bed komen zitten. Dit lukt eigenlijk niet en ik val bijna flauw van de pijn. Gauw weer liggen. Er komen veel artsen kijken. Iedereen tevreden. Ik heb 4 drains. Alles loopt en doet normaal. Maar elke keer die bh af is erger dan bevallen. 


Zaterdag 5 oktober. 

De pijn wordt minder. Mijn hemel wat ben ik dankbaar daarvoor. Ik kan zelfs even 5 min op een stoel zitten. In de avond kan ik zelfs al lopen naar de wc. Gelukkig hoef ik niet meer op die po's in bed. Er worden 2 drains verwijderd. 2 blijven nog zitten.
Mijn linker tepel wordt donkerder. Dat is balen want dan zou die kunnen afsterven. De chirurg komt kijken. Wil het nog even aankijken. Ze verteld me wel dat als dit zo blijft ik weer onder het mes moet en ze een stukje moet verwijderen. 

Zondag 6 oktober 

Ik loop weer wat heen en weer. Voel me meer mens en red het met alleen paracetamol. De tepel is niet erger geworden. Ze willen tot morgen aankijken. Ik moet voor de zekerheid vanaf vanavond nuchter blijven. Het zou ontzettend balen zijn als ik toch een deel verlies. Maar ik wist van te voren dat dit kon gebeuren. Ik verlies liever een stuk tepel dan mijn prothese. Want ik vind ze echt prachtig! En ik ben ondanks alle pijn zo blij dat ik verlost ben van mijn eigen ziekmakende weefsel. Het is weg. Wat een opluchting! 

Nou wordt vervolgd....