De uitslag
Het is maandag ochtend en Bart en ik rijden om 09.30 richting ziekenhuis. Ik heb er een slecht gevoel over.
We worden geroepen en ik zie het gelijk aan haar hoofd. Ze begint gelijk dat de oksel mooi schoon is. Maar ik zie dat er een maar komt. Er is nog 2 cm aan rest tumorcellen gevonden bij het weggehaalde weefsel. Snijvlakken wel mooi schoon.
Dus eigenlijk heel goed niews. MAAR, advies wordt wel bestralen. Hoezo vragen we? Alles is toch eruit. Schone snijvlakken en schone oksel. Ze kan het antwoord niet echt geven. Protocol? Leeftijd? De radiotherapeut zal al deze vragen kunnen beantwoorden.
Het voelt of de grond weer onder me weg zakt. Is dubbele amputatie niet gewoon een keer voldoende? Daar gaan mn mooie protheses. Het geen waar ik voor het eerst in 9 maanden tijd zelf voor gekozen heb. Waarvan het resultaat prachtig is. Dat wordt maar weer afwachten of mn prothese het gaat redden. Er zijn wel weer reconstructie operaties mogelijk natuurlijk.
Mijn mond wordt droog, ik merk dat ik weg wil uit die kamer. Die ellendige kamer die al 3 keer nieuws bracht met een MAAR.
Ze wil mn protheses nog controleren. Ik krijg het niet meer mee. Laat het maar over me heen komen. Denk alleen maar aan 2cm resttummor en aan bestralen. De lange termijn effecten ervan en het steeds groter worden van de kans mijn prothese te verliezen. Van het idee dat ik (tijdelijk) half plat moet zijn kan ik wel kotsen. Paniek krijg ik, pure paniek. Ik kan niet eens meer bedenken dat de uitslag goed is. Ik denk alleen maar wat is hier goed aan? De rest van de dag wil ik niemand zien, spreken of appen. Ik wil met rust gelaten worden.
En nu zijn we weer een dag verder en probeer ik mezelf maar te herpakken. Het beeld van een half platte en half kale ik te verdringen. Het is afwachten op de oproep van de radiotherapeut. En daar gaan we wel kritische vragen stellen. Maar eronder uit zal ik wel niet komen.
De medische marteling gaat verder.
Ik wil t liefst nog steeds niemand zien of spreken. Ik wil onder de deken blijven maar dat gaat niet. Dus stond ik vanmorgen maar weer op om de kinderen uit te zwaaien.
Verdragen, blijven verdragen.
2 reacties
Ach lieve Anne, wat een rotnieuws, wat een tegenvaller dat het nog niet klaar is. Ik leef met je mee ❤️
Niene
Ach liefie dit is toch echt kl@te als je dit gezegd wordt. Sorry voor het woord gebruik, maar echt wat zuur.
Ik weet hoe het voelt, mijn droom een reconstructie met een prothese werd toen ook in een klap afgenomen, 15 bestralingen, je weet dat het moet om restjes aan te pakken dat is je ratio, maar emotioneel is dit zo’n domper. Ik weet nog dat iemand zei al was het 3% dan deed ik het nog, daar het bij mij met procenten te maken had op de kans van terug komen, bij mij was dit 10 tot 15% ik had met mijn man afgesproken als het boven de 10% laat ik bestralen zit het eronder niet. Ik weet nog dat die woorden zo hard binnen kwamen al was het 3% ik ging voor zekerheid, als of het een bezoekje aan de kapper is of tandarts brengt. Het is verdorie bestralen.
Ik was net als jij zo verdrietig en teleurgesteld en ontredderd. Dat heeft mij destijds zo onderuit gehaald, ging mentaal helemaal niet lekker. Dus lieve Anne let op jezelf, ben lief voor jezelf geef vooral aan wat dit met jouw emotioneel doet. Het is niet niks.
Ik weet niet of bestralen kan met protheses of dat ze erna terug kunnen worden geplaatst? Vraag alles goed na, het is jouw lichaam het gaat over jouw borsten, niet van de radioloog of oncoloog. Vraag naar percentage van kans op terug komen als er niet bestraald zou worden. Die afweging moet jijzelf maken.
Ik leef met je mee, en als je behoefte hebt aan een gesprek dan laat het mij weten. Ik weet waar je doorheem gaat en dat is echt niet fijn en niet uit te leggen
Ik wens je heel veel sterkte en zachtheid toe,
Je bent een kanjer maar ook kanjers hebben het met momenten zwaar.
Liefs 🫶🏼
Patries