Haar
Mijn haar of het ontbreken van een volle bos is mijn hele leven al een soort van obsessie voor mij. Ik had gewoon fijn dun haar tot over mijn schouders. Als puber was ik nooit tevreden. Wilde altijd extensions etc. Toen ik van mijn eerst bij elkaar gewerkte geld nep dreadlocks kon zetten deed ik dit gelijk. Het was begin 2000 mensen het was de mode toen. Met 300 euro ging ik trots naar de kapper. Ik zal het nooit vergeten zo trots ik was met mijn volle lange bos dreadlocks.
In de jaren erna liet ik vaak extensions zetten. Altijd jaloers op vrouwen met krullen etc.
Naarmate ik ouder werd kreeg ik meer vrede met mijn eigen haar.
En toen moest het eraf. Van de 1 op de andere dag. En werd ik helemaal spiegelglad kaal. Ik liet het maar niet binnen komen en schakelde mijn gevoel en spiegelbeeld uit. Ik heb het geluk dat het nu na de Chemo best snel groeit. Maar het ziet er niet uit. Ik wil liever niet op de foto en probeer zoveel mogelijk mijn spiegelbeeld te negeren. Het is een soort dode nikszeggende as kleur. En het piekt alle kanten op.
En dan de mensen die zeggen " wat staat dit je mooi , ik zou het zo houden." Dan denk ik alleen maar zal ik even een schaar pakken en het bij jou afknippen kijken we of dat ook zo mooi staat. Maar ik zeg netjes dankjewel.
Of "moet je het niet even in model knippen?". Nee er wordt helemaal niks geknipt. Knip je eigen haar lekker in model.
Ik hoor nog het geluid van de schaar op 15 maart die mijn lange lokken deed verdwijnen. En blablabla iedereen bedoelt het goed. Zeg maar gewoon niks over mn haar oke. Dat is voor iedereen het beste.
Ik kwam via Instagram op een bedrijf in Limburg dat gespecialiseerd is in haarverlening na chemo. Ik regelde een beeldbel afspraak. Het zou met mijn lengte al kunnen. Het zit een half jaar en daarna kan je het wisselen. De techniek is er op gericht dat je eigen haar dat langzaam meegroeit er niet tussen uit komt.
Ik zag mezelf al gaan hoor richting Limburg. De voor en na filmpjes waren ook prachtig. En toen kwamen de kosten.
Tussen de 3000 en 3800 euro. WAT?!
Ze konden mij helpen met het opstarten van crowdfunding. Maar daar ga ik niet aan beginnen. Ik ga geen geld bedelen voor iets cosmetisch. Is het nou een levensverlengende behandeling vind ik het wat anders. Ik bedank de mevrouw voor het fijne gesprek en geef aan dat dit voor mij niet haalbaar is. Althans ik kan best mn hele rekening plunderen maar dat gaat me te ver.
Ondanks dat het niet belangrijk lijkt als buitenstaander ("want ja je leeft toch nog dus wat maakt je haar nou uit?") voel ik mij verdrietig. Ik had zo gehoopt afscheid te kunnnen nemen van die lelijke kop en al die domme opmerkingen. Gewoon lekker kunnen opgaan in de menigte.
Het is niet anders. Er zijn ergere dingen.
Misschien kan ik het binnenkort donker laten verven. Dan ben ik in elk geval verlost van die vreselijke kleur.