Taxol 11

Kuur 15 gaat erin. Alles verloopt zoals altijd.Thuis weer 3 uur slapen. Ik begin aan mijn hoofd en lijf te merken dat ik eigenlijk wel op mn eindje zit. Ik ben op. Het elke keer weer klaarmaken voor een nieuwe ronde is ronduit slopend, zowel fysiek als mentaal. Zeker nu het einde zo dichtbij is. Het lijkt wel of ik er minder goed in word. Ik word onhandiger. Stoot die avond keihard mn teen. Wat ik in eerste instantie minder voel, (heeft die neuropathie nog ergens functie voor). Maar de volgende dag is hij dik en blauw. En je moet weten ik loop mentaal op mn tenen. Dus zoiets simpels als mn teen stoten kan ik er op zo'n dag gewoon niet bij hebben. Ik besluit een dag na chemo samen met Saar haar kamer een beetje te veranderen. Gewoon even wat meubels schuiven je kent het wel. Ik schuif het bed tegen het USB blokje van het nachtlampje en die breekt af. In een reflex wil ik het eruit trekken en krijg 230v door mn lijf. Saar overstuur, ik eigenlijk ook maar weet me te beheersen. Ik weet haar te kalmeren en zeg dat het echt allemaal wel meevalt. Ik heb haar beneden en bel toch even de dokter. De assistente overlegd even maar er lijkt geen actie nodig. Of ik tintelingen voel vraagt ze. Ik voel de hele dag tintelingen. Maargoed nu niet erger dan normaal. 
Oke even op adem komen. Bart komt gelukkig thuis. En dan komen er tranen. Zo ontzettend veel tranen. Niet eens om die stomme stroom schok maar om alles. Omdat ik het gewoon niet meer wil allemaal. Omdat ik me een falende moeder voel. Omdat ik soms niet meer weet uit welke tintelende teen ik de kracht nog moet halen. De vpk belt me dinsdag. Ik weet dat ik mag stoppen, dat de laatste niet persee hoeft. Maar dat voelt ook weer zo on af. Zo van kon je niet eens even gewoon die laatste doen? Heb ik dan wel het recht om alsnog trots te zijn op mezelf? Ik weet verstandelijk heus wel dat het allemaal onzin is wat ik mezelf aanpraat. Maarja gevoelsmatig wordt je de hele dag tussen al je gevoelens heen en weer gesleept. 

Die avond sta ik samen met Saar onder de douche. Ze kletst honderd uit zoals altijd. Dan zegt ze "mama ik ben echt bang voor oorlog." Ik zeg dat snap ik wel als kind vond ik oorlog ook altijd een eng idee. 
(nog steeds natuurlijk) we hebben het er even over. Ze benoemt vooral om zichzelf te overtuigen dat wij allemaal Landen om ons heen hebben die ons beschermen. Dat is zo lieverd. "Maar mama weet je waar ik het aller aller bangst voor ben nog banger dan voor oorlog?"Ik hou mijn adem in, bang voor het antwoord dat er komen gaat sinds mijn ziek zijn. "Nou lieverd?"zeg ik. "Dat jop en pepper dood gaan (onze kat en hond) dat lijkt me echt het aller ergste" zegt ze. Mij ook schat zeg ik lichtelijk opgelucht, dat mijn sterfelijkheid die zo aan de voorgrond was in het begin van dit proces nog helemaal geen optie is in haar hoofd. 

3 oktober is de operatie gepland. Dubbele amputatie met directe reconstructie. Ik ben blij dat er een datum is. En dat ik de maand September even "vrij" heb. Dan kunnen we Luuk zijn 11e verjaardag vieren zonder chemo's die roet in het eten gooien.
We gaan nog een weekend naar onze goede vrienden in Zuid Limburg. Dat zijn leuke dingen om naar uit te kijken en daar snak ik enorm naar. 

Nog 1.
Of niet. 

Sowieso volhouden.