Taxol 7 en moe

Nummer 7 zit erin. Nog steeds op 100%. Ik heb af en toe wat tintelingen in mijn voeten maar die trekken elke keer weer weg. En beperken mij tot dusver niet. Zolang het weg trekt hoeft de dosering chemo niet aangepast. Ik maak niet veel mee. Elke ochtend kids naar school brengen en daarna wandelen met de hond. Hier en daar een boodschap en in de middag weer wandelen. We houden onze sociale kring erg klein. Even geen verjaardagen of andere evenementen. Ik heb er ook totaal geen behoefte aan. En ik heb geen zin in bacterien van andere mensen. 

Slapen is wel echt een probleem. Je zou zeggen omdat je zo kapot bent dat je veel slaapt. Nou nee hoor. Ik ga elke dag vroeg naar bed maar slaap pas na 12 uur. Dan wordt ik elke ander half uur wakker met een opvlieger of ik moet plassen. Ik mag van mijn oncologe echt vaker een lorazepam nemen. Ze vind dat ik te streng ben voor mezelf. Ik wil het het liefst maar 1 keer per week. Ik hield altijd van slapen. Kon mijn bed horen roepen en me dan intens verheugen om te gaan slapen. Die tijd is helaas voorbij. Ik zie tegen elke nacht op. 

Gelukkig voel ik me niet zoals ik eruit zie. Mijn wenkbrauwen en wimpers zijn zowat helemaal weg. Mijn haar begint wel te groeien. Het is een schattig donslaagje. Verder ben ik bleek. En vind ik mezelf er doodmoe uit zien. Het is dat mijn bril nog een beetje voor gezichtsuitdrukking zorgt. Ik zie soms fotos van mezelf van vorig jaar en dan lijkt het of ik naar een vreemde kijk. Maar als ik in de spiegel kijk herken ik mezelf ook niet meer. Ik leef op de automatische piloot denk ik. Van chemo naar chemo. Soms zou ik wel heel hard willen huilen. Maar het lijkt wel of ik daar op het moment niet bij kan. Misschien maar goed ook. Ik ben bang dat als ik heel hard ga huilen dat het niet meer stopt en ik moet nu gewoon die laatste paar chemos door. 

A.s maandag is mijn MRI. Woensdag om 10 uur de uitslag en daarna mag ik door om mijn laatste zakje ellende in mijn lijf te laten stromen tot de vakantie. Nog 1 week en dan lekker weg. Weg van dit land waarin ik alleen maar kanker heb. Even weg van de ziekenhuis afspraken. Waar ik eerst voornamelijk veel spanning had maakt dat steeds meer plaats voor zin. Wat is het ergste wat mij kan gebeuren? Het ergste is al een half jaar aan de gang. Is al gebeurd. Dan kan ik maar beter proberen te genieten van de vakantie. 

Ik zal woensdag een extra blog doen met de uitslag MRI

Liefs