Weg naar diagnose

Op zaterdagavond 23 december voelde ik voor het eerst een knobbel in de borst. Ik voel regelmatig aan mijn borsten en had dit nog niet eerder gevoeld. Meteen voelde ik een lichte paniek ik me opkomen. Meteen mijn man laten voelen en hij voelde het ook meteen.

Doordat de kerstdagen meteen volgden konden we pas woensdag 27 december bellen naar de huisarts. Ondanks alles toch fijne kerstdagen gehad, met wel een onrustig gevoel in de buik. Om kwart over 8 meteen de huisarts gebeld en ik mocht meteen langskomen. Ze heeft gevoeld en dacht aan een opgezette klier, maar voor de zekerheid werd ik doorgestuurd naar de mammapolie voor een mammografie.

Op vrijdag 29 december konden we terecht. Hier hebben ze een mammografie en een echo gemaakt van de borst. Op de echo zagen ze een afwijking waar ze niet met zekerheid konden zeggen of het goed of kwaadaardig was, maar de radioloog gaf aan dat hij verbaasd zou zijn als het kwaadaardig zou zijn (kopen we niets voor natuurlijk). Ze hebben meteen een biopt genomen voor verder onderzoek. Ik werd meteen naar de borstafdeling gestuurd waar ik verder geïnformeerd zou worden over wanneer ik de uitslag zou krijgen. Vanwege oud en nieuw zou dit pas 2 januari in de middag worden.

We moesten dus weer een paar dagen wachten op de uitslag. Op nieuwjaarsdag half 5 smiddags heb ik ingelogd in mijn dossier van het ziekenhuis. Bij uitslagen zagen we staan dat er al iets binnen was. Het onderzoek was nog niet compleet, maar de eerste conclusie was al duidelijk: invasief ductaal carcinoom. In eerste instantie geen idee wat dat betekende, maar google gaf duidelijk aan: kwaadaardig. Met daarbij ook nog eens bloom richardson 3. Dit betekent een agressief groeiende tumor. De wereld spat op dat moment ineen. Ik ben een jonge vrouw met 3 jonge kinderen. We hebben een fijn leven en maken mooie toekomstplannen. Het voelt alsof alles uitzichtloos is. 

Op dat moment ga je je inlezen in borstkanker. Er waren nog 3 type over die het zouden kunnen zijn. Dit zouden we dan wel tijdens de telefonische afspraak van 2 januari te horen krijgen. Die nacht van 1 naar 2 januari hebben we beide niet geslapen. We voelden zoveel angst. Wat betekent dat voor mij, voor mijn man, voor de toekomst, voor de kinderen? Op 2 januari hebben we in de ochtend ouders vast ingelicht. Ik heb gevraagd of mijn ouders naar ons wilden komen. Die dag duurde zo lang. We zouden tussen half 3 en half 6 gebeld worden. Ik hoopte natuurlijk dat ik al eerder gebeld zou worden. Uiteindelijk hebben we weer zelf de uitslag in het dossier gezien: triple negatief. De ergste vorm die je kunt krijgen van borstkanker. Om 17 uur werden we dan eindelijk gebeld door de verpleegkundig specialist. Die gaf aan dat er een mri gemaakt moet worden en heeft ons uitgenodigd voor een eerste gesprek op de afdeling.

Je gaat je nog meer inlezen en ziet dat prognose best slecht is. Kans op uitzaaiingen en terugkomst van tumor zijn groot. Ik zag mezelf al dood gaan. Ik zat echt diep in de put en vond het heel moeilijk om positief te zijn. Ik heb op internet veel ervaringen van anderen gelezen, zodat je een beetje kan voorstellen wat je te wachten staat. De angst voor uitzaaiingen is heel erg groot. Dit houdt me enorm bezig. Ik heb veel moeite met slapen en krijg met moeite eten naar binnen. Hopelijk geeft de eerste afspraak meer rust. Daar zal ik in het volgende blog over schrijven.