De buitenkant...

Er is een hoop voor het goede veranderd. Ik ga langzaam stapjes vooruit. De hel van de behandeling is nu al een aantal maanden achter mij. En ik merk dat ik wel heel erg veranderd ben. Dit ook door de overgang. 

In het begin zit iedereen je aan te kijken omdat toen ook door de pijn en alles wat erbij hoort te zien was dat ik ziek was. 

Nu wat maanden verder is dat gelukkig niet meer te zien. Maar wat je niet aan de buitenkant ziet betekend niet dat het er niet is. 

De nasleep van de bestraling en de chemo hebben mijn lichaam heel erg veranderd. Maar dat is niet te zien. Hoe mensen je aankijken als je op je scootmobiel rijdt en je ziet ze denken en oordelen. In het begin kon ik daar heel emotioneel van worden. En dacht ze weten helemaal niet wat er is. Nu gelukkig denk ik ze weten niet beter en dat is prima. 

Je leert om te gaan met vooroordelen en oordelen van mensen. Het maakte mij niet zwak maar juist sterker. 

En ja kleine stapjes vooruit. Dan weer een paar slechte dagen. Maar trots op mijn scootmobiel en wat ik nu alweer kan ga ik op naar een toekomst zonder de tumor die mijn leven overhoop heeft gegooid. 

Trots op waar ik nu al ben en straks hopelijk a revalidatie weer een klein stukje naar mijn oude/ nieuwe ik...