Achtbaan

Lieve mensen, allemaal weer bedankt voor jullie meelevende reacties op de vorige blog. Het helpt ons enorm tijdens de emotionele achtbaan waarin we voortdurend zitten. Ook vandaag is weer zo’n spannende dag. We zullen worden gebeld door de arts om te horen of Theo aan de chemo en/of bestraling moet en of het traject van de stamceltransplantatie wordt opgestart. Ik breng de hond vroeg naar de dagopvang, ga nog even naar mijn werk om de laatste losse eindjes af te werken en daarna snel naar huis. Ik ben duidelijk gespannen, met tranen in mijn ogen zit ik achter het stuur. Thuis gaat het met Theo niet veel beter. Hij is ontzettend zenuwachtig en zit meer op de wc dan in zijn stoel. Natuurlijk duurt het wachten op het telefoontje weer langer dan gehoopt. Theo doet wat klusjes ter afleiding en ik schrijf de overdracht voor mijn collega’s. Net na het middageten, als de laatste lepel soep is doorgeslikt, belt de arts. Afgelopen woensdag heeft hij overleg gehad met zijn collega hematologen en pathologen, maar ze zijn er nog niet uit. Anders dan we vorige week hoorden, is het toch nog niet zeker dat de kanker terug is. Theo heeft twee T-cel afwijkingen in zijn lichaam en de relatie hiertussen moet worden onderzocht door een speciaal onderzoek van het materiaal van de beenmergpunctie. Dit duurt drie tot vier weken. Als de T-cellen zijn terug te voeren op dezelfde bron, dan is de kanker terug. Kan dit verband niet worden aangetoond, dan heeft hij waarschijnlijk een ander type kanker in het beenmerg, namelijk T-LGL. Okééééé…..?! Een jaar geleden dachten ze aanvankelijk dat Theo deze vorm van kanker had, maar voor 5% was er twijfel. Toen zijn ze verder gaan zoeken en kwam er PTCL nos uit. En nu zou hij alsnog de zeer zeldzame kankervorm T-LGL kunnen hebben? De achtbaan maakt weer een enorme bocht. Als de kanker terug is, dan wordt het traject van de stamceltransplantatie opgestart, met als doel genezing. Die is dan dus niet na minimaal 6 weken, maar na minimaal 9 tot 10 weken. En al die tijd moet Theo niet achteruit gaan. Positief is dat hij geen extra chemokuur of bestraling nodig heeft. En de vlekjes achter zijn longen en bij zijn lever zijn ontstekingen, geen lymfomen. Het zit nu alleen in zijn beenmerg en het is nog klein. Als het T-LGL blijkt te zijn, een traag verlopende vorm van kanker, dan is Theo niet te genezen, maar zijn de overlevingskansen een stuk beter. Pas bij klachten wordt een behandeling opgestart met pillen. Het wordt een tijd van afwachten. We hebben wel weer wat hoop. Met T-LGL is goed te leven en als de kanker terug is, hoeft Theo alleen de chemokuur direct voor de stamceltransplantatie te ondergaan en niet nog een heel traject daarvoor. Het moet allemaal nog landen, maar we voelen een zekere lichtheid in ons leven terug komen. We genieten op een terras van een kopje thee met taart en we wandelen door het altijd gezellige Den Bosch. Het leven lacht ons weer even toe.