De Waal

Gisteren waren we 39 jaar getrouwd. Omdat Theo zich nog redelijk voelt en we niet weten of we volgend jaar de 40 kunnen volmaken, hebben we de kinderen en kleinkinderen meegenomen naar de Efteling om deze dag in iedere geval te kunnen vieren en een gezellige dag met elkaar door te brengen. Theo heeft met de nodige rustpauzes met ons het park doorkruist en meerdere achtbanen meegepikt. Anders dan de rollercoasters die we dit jaar hebben meegemaakt, kan hij hier wel van genieten. Eenmaal thuis stort hij al snel in en zit half slapend boven zijn bord met eten. Na een goede nachtrust voelt hij zich langzaamaan weer wat beter. Hij heeft sowieso moeite om elke dag op te starten. Het lopen gaat hem dan nog niet goed af en ook door de dag heen is het opstaan en gaan lopen vaak een haperend gebeuren. Zijn voeten willen niet meer zo, ondanks de fysiotherapie en zijn trouwe oefeningen. Ook zijn chemobrein vertoont nog losse steekjes en als hij moe is, is het soms raden wat hij wil zeggen. Vanmiddag wil hij gaan fietsen. Ik stel voor om dat langs de Waal te gaan doen, in de hoop dat het daar langs het water wat koeler is dan op het Brabantse platteland. Een rondje van 20 km en overvaren met twee pontjes is misschien teveel gevraagd, zeker na gisteren, maar we kunnen altijd afhaken. We slaan wat broodjes en drinken in, rijden met de auto naar Varik en pakken om 13.30 uur op de dijk het eerste bankje dat we tegenkomen om te lunchen voordat we via het pontje oversteken. Mooi uitzicht op de Waal, maar erg onrustig omdat ze de vaargeul aan het uitbaggeren zijn en de vrachtwagens af en aan rijden over ijzeren platen. We besluiten de lunch af te breken als het pontje aan komt varen. We gaan mee naar de overkant, daar is het vast rustiger. Op het pontje staan al meerdere fietsen, die van ons kunnen er nog net bij. Ik heb het niet zo op water. Als klein kind ben ik bijna verdronken, mijn toegesnelde moeder kon mij nog net aan mijn vlechten omhoog trekken uit de sloot. Er zijn veel duwboten op de rivier die de nodige golven maken, en het bootje begint enorm te deinen. Ik hou mijn hart vast, maar had beter mijn fiets kunnen vasthouden, want die valt om, net zoals de fiets van Theo. Dit hebben ze nog niet eerder meegemaakt met het pontje, hebben wij weer. Gelukkig geen schade, dus we kunnen aan land weer op het zadel springen. We fietsen richting Wamel en zien dan op een bord staan dat het pontje naar Tiel na 15.00 uur niet meer vaart voor fietsers. Dat moeten we kunnen halen, ook met ons rustige tempo. De omgeving is erg mooi, maar het is nog behoorlijk warm. We zien de Waal soms in de verte liggen, te ver weg voor wat koelte van het water. Als we ruim op tijd Wamel binnenrijden, staat daar op een bord dat fietsers na 14.00 uur geen gebruik meer kunnen maken van de pont. We zien nu ook dat er van alles is afgezet. Dit weekend blijkt Appelpop te worden gehouden. Voordat we rechtsomkeert maken, rijden we toch maar even door naar de aanlegplaats van het pontje dat net van de overkant aan komt varen. Theo gaat vragen of we toch nog meekunnen. De schipper blijkt al van meer mensen te hebben gehoord dat de borden verschillende informatie geven, dus we mogen gratis meevaren. Op het terrein van Appelpop kunnen we even bijkomen in de schaduw van een eettent. We hebben het warm en allebei een knalrood hoofd, ondanks smeren met zonnebrand creme. De huid van Theo is een stuk dunner geworden, dus hij moet wel opletten. Nadat we de rest van onze lunch hebben opgegeten en een beetje zijn uitgerust, proberen we onze weg te vervolgen. Geen knooppunt meer te zien, dus we proberen de dijk te vinden om de Waal weer te kunnen volgen. Helaas, ze zijn de dijk aan het verzwaren, en we moeten een stuk onderaan de dijk fietsen. Als we eindelijk weer omhoog kunnen, heeft Theo het niet meer. Er staat gelukkig een bankje met een klein beetje schaduw, zodat hij kan uitrusten. Ik zou hier kunnen komen met de auto om hem op te halen, maar omdat het vanaf hier naar de auto nog een kwartier fietsen is, wil hij toch doorgaan. Het kost hem veel kruim en hij is blij als we weer in de auto zitten. Thuis snel een koude douche en avondeten naar binnen werken en dan kruipt hij in bed, doodop. Dat wordt weer meerdere dagen bijkomen. Maar wat een fijne tijd hebben we gehad!