Afscheid

We hebben afscheid genomen van Italië en Frankrijk en zijn weer veilig thuis. Dat was nog niet zo vanzelfsprekend. De dag na onze wandeling ging mijn heup moeilijk doen. De artrose en slijmbeurs teveel belast door het klauteren. Dat is met een pijnstiller redelijk te onderdrukken, het echte probleem zit in de signalering van hersenen naar voet. Ik heb na overbelasting al eerder meegemaakt dat mijn voet dienst weigert en niet van zijn plek komt als ik wil gaan lopen. Na een poosje lukt dat wel weer, dus er is prima mee te leven, maar niet achter het stuur. Van Cinque Terre naar de Elzas, onze tussenstop op weg naar huis, is het zo’n 8 à 9 uur rijden. Ik zou daar ook een deel van rijden omdat het anders te vermoeiend is voor Theo. Maar met een voet die ik mogelijk niet op tijd kan wisselen naar gas- of rempedaal, gaan we liever niet de weg op. Dus met wat schietgebedjes, hartstilstanden en schelden hier en daar heeft Theo de hele weg gereden. In de Elzas kwamen we in de B&B op onze mooie kamer niet echt tot rust. Deze bleek te liggen naast de keuken, zodat alle geluiden en gesprekken door de deur goed te verstaan waren. Een bezoek aan de mooie dorpjes gaf afleiding en Theo bezocht ook nog een wijnproeverij. Terwijl hij stond te ruiken, proeven, spoelen en spugen, keek ik rond bij de uitgestalde steensoorten die in de Elzas te vinden zijn en de smaak van de wijn mee bepalen. Twee doosjes wijn verdwenen in de kofferbak. Met mijn heup ging het nog niet veel beter, dus Theo is woensdag ook naar huis gereden. Tot nu toe gaat het nog steeds wel goed met hem, de man met de hamer heeft even om het hoekje gekeken maar heeft er verder geen werk van gemaakt. Ik merk wel aan zijn spraak dat hij wat vermoeid is. Hij kan niet op woorden komen, struikelt erover, verbouwt ze tot iets onbegrijpelijks, zoals ‘tadaloe’ (mistletoe) of komt niet verder dan wat ‘pppppppp, mmmmmm, tttttt’ klanken. Maar hé, als dat alles is? We zijn lekker op vakantie geweest naar het buitenland, wat een mooi cadeau is dat. We hebben heerlijke herinneringen  kunnen maken, het voelde bijna weer normaal. Voor Theo blijkbaar het moment om afscheid te nemen van alle medicatie die hij thuis heeft gebruikt tijdens de behandeling van zijn ziekte. Elk doosje van de stapel is nog eens door zijn handen gegaan en goed bestudeerd. Zijn naam op het etiket heeft hij met zwarte stift doorgekrast. Deze herinneringen kan hij missen als kiespijn. De voorraad kan terug naar de apotheek. En nu lekker ontspannen werken in de tuin, met hond en katten weer om ons heen. Het leven is mooi!