Niet thuis

Soms geeft Theo niet thuis. Dat komt door zijn chemobrein. Denk ik. En daar kan ik best mee leven. Maar zo af en toe gaat het mis. En dan staat mijn hart bijna stil. Zoals vandaag.  We zijn op tijd opgestaan. Tussen 10.00 uur en 12.00 uur wordt er een elektrische fiets bezorgd, gewonnen bij een loterij. Dan moeten we wel thuis zijn. Ik zal eerst een wandeling maken met de hond en Theo wacht tot ik terug ben om dan nog een keer naar zijn werk in Den Bosch te fietsen. De laatste spulletjes moeten worden uitgezocht voor hij afscheid gaat nemen. 

Sinds de ziekte van Theo doen mijn hersenen ook niet altijd meer wat ze moeten doen. Als ik de voordeur achter me dichttrek, blijft de rugzak met huissleutel en mobiel achter op de stoel. Pas na een kwartier wandelen heb ik in de gaten dat ik iets mis. Met Theo in huis is de sleutel geen probleem, het is wel erg vervelend dat ik mijn mobiel niet bij me heb. Mijn moeder van 92 heeft niet lang meer te leven en ik kan elk moment gebeld worden dat ik naar het westen moet komen. Ik besluit toch maar door te lopen en na een uur druk ik thuis op de deurbel zodat Theo me kan binnenlaten. 

Geen reactie. Ik hoor in de garage de piepjes van de wasmachine die aangeven dat de was kan worden opgehangen. Is Theo onderweg daar naartoe? De piepjes blijven doorgaan, zit hij op het toilet? Ik kijk door het raam of ik hem in de woonkamer zie, aan de telefoon misschien? Ook niet. De gordijnen in de tuinkamer zijn nog gesloten. Dat is gek, niks voor Theo om die dicht te laten. Samen met de hond loop ik rond het huis en kijk door de ramen van slaapkamer, keuken en garage of ik een teken van leven zie. Niets. Het zweet breekt me uit. Heeft zijn hart het nu toch begeven? Wat is er gebeurd? Half in paniek zoek ik de reservesleutel en met trillende handen maak ik de voordeur open. Ik roep, het blijft stil. Alle kamers ga ik langs, nergens een teken van leven of dood. Hij is niet thuis, maar waar dan wel?  Ik pak mijn mobiel en zie dat hij mij twee keer heeft gebeld. Ik bel hem twee keer, maar hij reageert niet. 

Omdat ik niet weet wat ik nu moet doen, ga ik de was maar ophangen. Dan zie ik dat de fiets van Theo weg is. Hè, hij zou toch op mij wachten? Als ik buiten de was ophang, gaat mijn mobiel. Theo. Hij had besloten eerder naar zijn werk te gaan en was helemaal vergeten dat de elektrische fiets zou worden gebracht en dat hij op mij zou wachten. Toen hem dat te binnen schoot, had hij mij gebeld en was ongerust geworden omdat ik niet opnam. Mijn ogen schieten vol. De opluchting van nu en de spanning rondom mijn moeder moeten er even uit. Ik ben een emotie-eter en heb nu ontzettend trek in iets zoets. Theo vraagt of hij Bossche bollen mee moet nemen om het goed te maken. Daar zeg ik geen nee tegen. Ik zal thuis op hem wachten.