Klarinet

Theo heeft een nieuwe hobby, hij leert klarinet spelen. Toen we elkaar lang, lang geleden leerden kennen, speelde hij gitaar. In zijn kleine slaapkamer, alleen voor zijn eigen plezier en oren. Ik heb nooit een noot gehoord, daar had hij niet voldoende zelfvertrouwen voor. Nu, nu is dat anders. Hij heeft de stap gemaakt om zich aan te melden bij het project ‘Laatbloeiers’ van een lokale muziekvereniging. Volwassenen kunnen laagdrempelig beginnen met muziekles, je hoeft geen noten te kunnen lezen. Tijdens de introductie van de verschillende blaasinstrumenten waaruit kon worden gekozen, heeft hij meerdere instrumenten uitgeprobeerd. Uit de klarinet kreeg hij geen geluid, maar dat zou vanzelf goed komen. Theo houdt wel van een uitdaging, dus kwam hij met een oude klarinet thuis. Dapper begon hij wat te oefenen, maar geluid ho maar. Bij de eerste les bleek dat het mondstuk ondersteboven zat. Dat hadden ze eerder niet in de gaten gehad blijkbaar, en dan kun je blazen tot je een ons weegt. Nu klinken er elke dag allerlei geluiden van boven. Het is maar goed dat Theo intussen veel meer zelfvertrouwen heeft, want het klinkt niet allemaal even zuiver. De hond beneden begint te blaffen, de poezen rennen de deur uit en ik krimp af en toe in elkaar als er een schelle piep door het huis schalt. Zijn lippen, longen en stramme vingers moeten hun weg nog een beetje vinden. Maar het gaat steeds wat beter en hij heeft er veel plezier is. Het contact met de mede Laatbloeiers, zo’n beetje van zijn leeftijd, vindt hij ook gezellig. Twee jaar na het begin van zijn ziekte gaat hij binnenkort officieel afscheid nemen van zijn twee werkgevers. Hij vond het werken met zijn collega’s altijd fijn en is wat dat betreft wel in een gat gevallen. Dat gat moet hij weer gaan opvullen en dan is het samen muziek maken een goede eerste stap. Ik ben benieuwd of er een tweede stap komt en wat die zal zijn. Ik ben in ieder geval al heel trots op hem, mijn lieve doorzetter.