Onderweg

We zijn sinds het ziek van worden van Theo alweer twee jaar onderweg. Waar naartoe weten we niet, en ook niet hoe lang we de weg samen afleggen, maar tot nu toe boffen we. Theo voelt zich best redelijk, zijn chemobrein is de grootste spelbreker. Teveel prikkels kan zijn hersenpan niet aan, dus herrie en drukte proberen we een beetje te mijden. Dat gaat aanstaande zaterdag niet lukken, als het huis vol loopt met 15 mede blog- en kankergenoten en hun familieleden voor een middag gezelligheid en spelen op de djembe. Bossche bollen en worstenbroodjes zullen voor wat momenten van stilte zorgen, maar voor de rest verwachten we heel wat leven in huis. En daar gaan we natuurlijk enorm van genieten. 
Of een optreden van Theo  met klarinet erin zit, dat weten we nog niet. Hij is hard onderweg met het aanleren van een aantal liedjes en het moet gezegd, de geluiden die van boven komen klinken steeds beter. Het lammetje van Mieke is af en toe wat kreupel, maar ik hoor het bijna niet meer piepen. Het oefenen gebeurt vooral in de avond, want we zijn overdag regelmatig op pad. 
We kijken naar een andere auto, hybride of elektrisch, en maken de nodige proefritjes. Theo kijkt altijd met veel plezier naar auto’s en wat mij betreft koopt hij wat hij wil. Nu is de tijd om te genieten. Zoals een bruidje in huilen kan uitbarsten bij het passen van de juiste trouwjurk, zo zag ik bij Theo de tranen in de ogen schieten achter het stuur van een mooie auto. De emoties hadden te maken met de auto zelf, maar meer nog met het feit dat hij dit nog mag meemaken. Het besef dat het zomaar afgelopen kan zijn, reist altijd met ons mee en plopt af en toe omhoog. Het maakt de momenten die we samen mogen beleven alleen maar dierbaarder.