Alleen op pad

Theo is gisteren op de slaapbank in slaap gevallen en ik heb hem lekker laten liggen. Ook vanochtend kan hij nog even rustig aan doen. Ik ga een lange wandeling maken met de hond nu het nog droog is. Als we thuiskomen staan er twee busjes op de oprit en de oude verwarmingsketel ligt er naast. Mooi, ze zijn begonnen. We hebben nu geen verwarming en water, maar in de woonkamer is het goed te doen. Theo banjert door het huis in joggingbroek en badjas met zijn fleece muts op. Hij heeft voor koffie gezorgd en een praatje gemaakt met de monteurs. Ik hoor dat hij een wat hese stem heeft en onder de muts zie ik een bleek gezicht. Hij voelt zich redelijk en gaat er vanuit dat hij vanmiddag alleen op pad kan gaan, zodat ik kan thuiswerken en bij de monteurs kan blijven. Rustig aan doen dan maar vanochtend. Tegen lunchtijd ga ik eiwitbommetjes kopen, kibbeling. De smaak van Theo is sterk verminderd dus hij proeft er niet veel van, ondanks de extra kruiden die ik erop heb laten strooien. Maar hij eet alles op omdat hij het nodig heeft voor zijn conditie, en neemt ook nog een beker volle melk en een flesje proteïne drank. Om 13.45 uur vertrekt hij richting het ziekenhuis. Ik ben er niet helemaal gerust op. Is het niet te vermoeiend allemaal, na de drukke dag gisteren? Het is rustig op de weg en om 14.45 uur krijg ik het bericht dat hij is aangekomen. Het eerste van de drie longfunctie onderzoeken is om 15.30 uur, dus hij heeft alle tijd. Tegen die tijd zijn de monteurs klaar, hangt de nieuwe ketel en kan ik de woonkamer weer gaan verwarmen. Om 16.45 uur laat Theo weten dat de onderzoeken achter de rug zijn en dat hij de snelweg oprijdt. Om 18.00 uur is hij weer heelhuids thuis. Het gaat nog best goed met hem, alleen zijn stem is heel erg hees geworden, teken dat hij moe is. Na het eten kruipt hij dan ook op de bank achter zijn tablet om bij te komen. Het valt tot nu toe helemaal niet tegen, de dip. Hij denkt er zelfs aan om morgen te gaan fietsen als het droog is. Mijn lieve optimist.