Bloed prikken

De slaapbank is Theo goed bevallen. Niet dat hij persé goed doorslaapt, maar hij slaapt er beter op dan in ons bed, dat aan vervanging toe is.Na een rustige zondag met een half uurtje lopen en bezoek van schoonzus en zwager vandaag naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Afspraak gemaakt voor 12.05 uur, maar er staat een hele rij mensen te wachten. Theo is voorlopig nog niet aan de beurt, dus ik ga eerst naar de apotheek in het ziekenhuis terwijl Theo buiten een rondje loopt met de hond die we hebben meegenomen. Vorige week al bij de apotheek geweest voor de Prednisolon die Theo morgen moet gaan slikken, maar toen konden ze het recept niet vinden in het systeem, terwijl de dagbehandeling aangaf het recept te hebben doorgestuurd. Toen een kwartier heen en weer gebeld en het zou opgelost worden.  Nu sta ik aan de balie en hebben ze het recept wel, maar ik moet het doosje met pillen bij de dagbehandeling ophalen, want ze kunnen het doosje niet vinden. Voor zover ik weet klopt dit niet. Ze komen wel aan met de injectie die Theo op de 4e dag van de kuur moet krijgen, maar die zouden we juist bij de dagbehandeling moeten krijgen, in een koeltasje. Na even zoeken is de Prednisolon toch gevonden, lag een beetje achteraf, en de injectie wordt naar de dagbehandeling gestuurd zodat we die daar kunnen meekrijgen. Ook nog katoenen handschoenen voor Theo gekocht, mogelijk kan hij dan makkelijker krabben zonder wondjes te maken. We zijn intussen een half uur verder en ik ga Theo afwisselen zodat hij het wachten kan oppakken bij het bloedprikken. Het is zo druk dat Theo zijn mondkapje opzet. Hij moet grote groepen mensen vermijden om het risico van infecties zo klein mogelijk te houden, maar het is zo vol in de wachtkamer dat ze ongeveer bij hem op schoot zitten. Bijna een uur later is hij pas aan de beurt, ik heb intussen koude tenen en handen van het buiten lopen en de hond heeft het ook wel gezien. Uit en thuis zijn we 2 uur onderweg geweest voor nog geen 5 minuten bloedprikken. 
Theo slaapt in de middag een uur en vult de dag zoveel mogelijk met eten naar binnen werken. Hij eet meer dan hij ooit gedaan heeft, maar toch valt hij af, heel frustrerend.
Vroeg in de avond heeft hij een intakegesprek bij een oncologische revalidatietherapeut in opleiding. Het leren omgaan met de vermoeidheid en het opbouwen van conditie lukt Theo zelf niet goed: gaat hij over zijn grenzen heen of doet hij juist te weinig? Daar kan hij wel wat hulp bij gebruiken. Over een week zullen de oefeningen opstarten. Intussen ziet Theo heel erg op tegen de volgende chemokuur. Niet zozeer het toedienen daarvan, maar wat de uitwerking op zijn lichaam dit keer zal zijn. Dat de chemo op zijn hersenen inwerkt, blijkt wel uit zijn vergeetachtigheid en het soms moeizame denkvermogen. Zo heeft hij het over de ‘rollende bank’ als hij de ‘lopende band’ bedoelt. Maar dat kan ook door zijn dyslexie komen. Eerst morgenochtend het gesprek met de arts over de bloedwaarden maar afwachten, krijgt Theo groen licht voor de chemo of niet?