Chemokuur 3 dag 2

Midden in de nacht heeft Theo zijn spullen gepakt (kussen, lakens, waterflesje, t-shirt en zalf, kam en handschoenen tegen de jeuk) en heeft mij in de slaapkamer achtergelaten met de slapende hond in haar mand, een knagende muis ergens boven mijn hoofd. Theo is in goed overleg vertrokken, naar de slaapbank in de woonkamer. Het samenzijn is weer onderbroken door een hoop onrust van jeuken, draaien, plassen, drinken, hikken en winden laten. Zijn darmen protesteren luidruchtig tegen alle eiwitten die ze moeten verwerken met hun zwakke gezondheid na een maandenlange aanval van antibiotica en nu chemo. Het resultaat is een vieze chemische lucht die nog lang in de slaapkamer blijft hangen. Ik kan niet meer slapen, vannacht maar inhalen. Theo heeft al met al nog redelijk geslapen en voelt zich best goed. Alleen last van een droge mond en een beetje last van maagzuur, vergeten gisteren de maagbeschermer in te nemen. Met zijn energie zit het wel oké. Zijn broer komt langs, we wandelen een half uurtje, hij doet de was en de vaatwasser en rijdt zelf naar het ziekenhuis voor zijn infuus. De Prednison en Granisetron liggen op een bedje van kibbeling in zijn maag en krijgen nog gezelschap van een perenijsje. Natuurlijk wordt hij eerst weer verkeerd geprikt en krijgt een bobbeltje op zijn hand. Voordat ze aan de tweede poging kan beginnen, wordt de verpleegkundige weggeroepen. In een kamer verderop ligt een dame met een icecap op om haar hoofd te koelen tegen het kaal worden, maar dat ding is gaan lekken. De kamer staat ongeveer blank, dus er moet gedweild en gerepareerd worden. Bij Theo loopt de behandeling daardoor uit, maar hij heeft verder toch geen plannen. Thuis gekomen neemt hij steeds iets te drinken en te eten, even een buffer opbouwen voor de mindere week. Nog wat oefeningen doen met de gewichten, de rest van de avond brengt hij rustig door in een lekkere stoel. De eerste Prednison tranen beginnen te rollen, maar we zijn hier nu allebei een beetje op voorbereid, dus kunnen we er luchtig mee omgaan. Je leert een hoop, tegen wil en dank.