Chemokuur 4 dag 1

Na een best wel redelijke nacht breng ik in het donker de hond naar de dagopvang terwijl Theo zich nog even omdraait. Hij moet een uur voor de chemo de 5 Prednison pillen slikken en het middel tegen misselijkheid, tot die tijd kan hij het rustig aan doen. Ik merk dat hij gespannen is. Dat het gif straks weer door zijn aderen stroomt vindt hij een nare gedachte, maar hij maakt zich nog drukker om het infuus dat daarvoor in zijn arm moet worden gezet. Na elk bezoek aan de spoedafdeling is zijn angst daarvoor groter geworden door zeer pijnlijke ervaringen van misprikken of verkeerd zetten van het infuus. Hij probeert er niet teveel aan te denken en verdiept zich nog even in een boek, tot het tijd wordt voor het innemen van een maagbeschermer. Door deze dagelijks te slikken zijn de klachten van maagzuur en pijn op de borst verdwenen. Hij moet het wel in de gaten houden, want ze denken nu dat hij een schimmel in zijn slokdarm heeft waardoor de ontsteking is ontstaan. Als hij weer klachten krijgt moet hij dit direct melden zodat ze een aanvullende behandeling kunnen opstarten. Na de maagbeschermer volgen de ander pillen en dan kunnen we de spullen bij elkaar zoeken om mee te nemen naar de dagbehandeling om de tijd door te komen. Ik rij naar het ziekenhuis terwijl Theo zijn perenijsje eet. Als hij zich heeft gemeld horen we dat hij vandaag op eenpersoonskamer 13 ligt. Oeps. Gelukkig is het geen vrijdag vandaag. Een ontzettend aardige verpleegkundige die we al vaker hebben gezien komt ons gedag zeggen en zorgt voor een kopje thee met wat lekkers voor ze wordt weggeroepen. Theo is al volleerd in het instellen van een ziekenhuisbed en zet zijn bed in de juiste stand om de komende 4 uur door te brengen. De verpleegkundige komt terug en neemt als voorbereiding zijn temperatuur en bloeddruk op. Temperatuur is goed, bloeddruk is hoog. Van de spanning. De verpleegkundige gaat op zoek naar een ader, ze vindt er wel een, maar het prikken gaat toch weer mis. De pijn valt op zich mee, maar Theo ligt toch te trillen in zijn bed. Hij realiseert zich dat het vooral een psychisch ding is geworden, maar dat maakt het niet minder vervelend. De tranen staan in zijn ogen. We moeten maar eens hulp gaan zoeken om hiermee te leren omgaan. Het alternatief van een pic-lijn is gezien zijn kwetsbaarheid voor infecties en zijn onrustig slaapgedrag ook geen optie. De tweede poging gaat gelukkig goed en dan kan de chemo starten. Verder geen bijzonderheden. Theo krijgt een lunch, ik haal een broodje bij het restaurant en later nog een kroketje voor allebei. We krijgen via de mail bericht dat de 5e chemokuur over 2 weken is gepland. Dat klopt niet met de boodschap van de oncologie verpleegkundige gisteren dat Theo op de 3 weken wordt gezet. Ik ga het even checken bij de balie, maar zij kunnen in het dossier alleen maar zien dat hij pas na de 5e chemokuur om de 3 weken moet worden ingepland. Morgen maar even checken bij de oncologie verpleegkundige. Na de chemokuur wil Theo nog even wat doen. We gaan langs bij een paar winkels op de woonboulevard en daarna snel naar huis: een perenijsje moet zijn slijmvliezen beschermen. Ik ga nog wat boodschappen doen, de hond ophalen en daarna eten koken. Theo heeft wat last van zijn mond, het eten smaakt hem minder. Verder geen klachten gelukkig. Weer een laagje zalf op zijn huid aangebracht en na een rustige avond gaan we weer proberen samen de nacht door te brengen. Slapend, als het effe kan….