Chemokuur 4 dag 2

Jeetje, wat een onrustige nacht is het geweest. Elk slokje water dat Theo heeft genomen heb ik in zijn keel horen glijden, en hij heeft een flesje leeg gedronken. Draaien, jeuken, toiletbezoek, Rennie….alles komt voorbij. Vanavond nog een keer proberen, maar anders scheiden onze slaapwegen weer. Voordeel is wel dat we ‘s-ochtends vaak rustig aan kunnen doen. De hond blijft altijd lekker lang slapen, dus wij kunnen ons ook nog even omdraaien om wat slaap in te halen. Het hele leven staat op een lager pitje, we zien wel wat elke dag ons brengt. Na het ontbijt maken we samen een korte wandeling, zodat de hond lekker door de sneeuw kan rennen. Daarna aan de koffie en thee. Theo moet veel drinken en dat lukt goed, net zoals het eten, ook al is zijn smaak weer veranderd. Hij is goed op gewicht en met zijn rode wangen van de Prednison ziet hij er goed uit, ook al schrikt hij zelf elke keer als hij in de spiegel kijkt en een vreemd persoon hem aanstaart. Na een portie kibbeling bomvol eiwitten neemt hij zijn medicatie in en gewapend met een perenijsje vertrekt hij in de middag naar het ziekenhuis. Ik ga met de hond wandelen en wil mijn mobiel meenemen, maar ik kan hem nergens vinden. Dan maar even zonder en verder zoeken als we terug komen. De hond vermaakt zich prima in de de smeltende sneeuw en modder langs de stroom, maar ik zie meer van mijn modderige, glijdende voeten dan van de omgeving. Weer thuis besluit ik mijn mobielnummer te bellen met de vaste telefoon, maar dat is nog een uitdaging. Het is een oud toestel en de knopjes werken niet goed mee, zodat ik tenslotte met een pen uit alle macht de knopjes moet indrukken. Als mijn nummer eindelijk in het schermpje staat, blijkt het toestel het niet te doen. Ik krijg een rare toon te horen. Balen. Dan valt mijn oog op een mobieltje dat ligt op te laden op de kast, het mobieltje van Theo. Aha…Ik bel mijn nummer en ja hoor, Theo neemt op. Geen chemobrein, maar toch wat in de war dus. Hij vertelt dat het infuus vandaag gelukkig in 1 keer is gelukt. Hij klinkt opgewekt, en is dat ook als hij weer thuiskomt. Tijdens het avondeten hebben we veel plezier. Theo is giechelig en maakt flauwe grapjes waar we allebei erg om moeten lachen. Wat heerlijk dat dit ook kan. Leve de Prednison!