Chemokuur 5 dag 1

Om 8.00 uur loopt voor Theo de wekker af. Tijd om te ontbijten zodat hij een laagje in zijn maag heeft voor de Prednisolon en Granisetron die hij om 8.30 uur moet innemen. Ik heb de hond dan al naar de dagopvang gebracht. Na de pillen is er nog tijd voor een kopje koffie, voor we moeten vertrekken naar het ziekenhuis. Theo krijgt een kamer voor zich alleen. Na een kwartier komt ‘onze’ verpleegkundige de kamer binnen en maakt meteen excuses dat ze wat later is. Geen probleem natuurlijk. Wat wel een probleem is: de chemo van Theo is er niet. Normaal gesproken staat er een grote bak op de kamer waar alle zakken van de kuur in zitten. Nu niet dus. De verpleegkundige belt de apotheek. De zakken zijn wel bezorgd, maar ze liggen op de verpleegafdeling Oncologie. In verband met personeelstekorten op de dagbehandeling was het toedienen van de chemokuur van Theo blijkbaar op de afdeling gepland. Omdat er toch voldoende verpleegkundigen konden invallen op de dagbehandeling was dit weer teruggedraaid. Aan de zakken chemo hadden ze niet meer gedacht. En wij wisten sowieso niets van deze planningen en wisselingen. De voedingsassistente wordt op pad gestuurd om de chemozakken boven op te gaan halen. In de tussentijd gaat onze verpleegkundige een collega helpen bij een andere patiënt, dus wij moeten ons maar even vermaken. Theo pakt zijn tablet en ik ga aan het werk op mijn laptop. Kort daarop komt er een jonge vrouw met een gitaar binnenlopen. Ze vraagt of ze een liedje voor ons kan spelen. Ze speelt al 7 jaar voor patiënten op alle afdelingen van het ziekenhuis en is nu voor het eerst op de dagbehandeling. Mooi initiatief, dus zingen maar. Bij de eerste noten van “Leaving on a Jet Plane”  van John Denver schiet Theo meteen vol. BAM….. die stem komt binnen. De herinnering aan onze jeugd, de tekst over vasthouden en afscheid nemen en de spanning voor het infuus dat zo gezet moet worden, maken bij hem de nodige emoties los. Ook ik hou het niet droog. Terwijl de vrouw met haar prachtige stem verder zingt, ga ik bij Theo op bed zitten, wrijf over zijn arm en veeg een traan van zijn gezicht. Wat een bijzonder moment om zo samen mee te maken. Als de vrouw naar de volgende kamer is vertrokken en de tranen zijn gedroogd, komt de verpleegkundige binnen. Bijna alle zakken chemo zijn binnen, er mist er nog 1, daar gaan ze achteraan. Ze gaat het infuus prikken, maar helaas rolt de ader weg. Omdat ze zelf merkt dat ze door de drukte te gehaast is, gaat ze er een collega bijhalen terwijl Theo het wondje dichtdrukt. De collega prikt de ader aan, maar omdat Theo van de stress zijn arm in een reflex wat terugtrekt, ontstaat er een onderhuidse bobbel bij het infuus. Dat mag niet, dus nog een keer prikken, nu in de andere arm, en dan zit het infuus goed. Zo begint uiteindelijk na 5 kwartier het eerste zakje leeg te druppelen. Het vermiste zakje komt ook nog boven water en de kuur verloopt verder voorspoedig. Ik kan goed doorwerken en loop tussendoor heen en weer om drinken te pakken op de afdeling en voor mezelf een broodje te kopen in het restaurant. Na 4 uur is Theo klaar. Met de medicatie voor morgen op zak kunnen we het ziekenhuis weer verlaten. Als we bij de betaalautomaten op het parkeerterrein komen, staat er een rij. Ik sluit aan en Theo loopt alvast door naar de auto. Het schiet maar niet op. Ik zie bij een automaat twee oudere mensen tobben met hun betaalpas. Ze krijgen steeds een foutmelding en ze kunnen niet contactloos betalen. Niemand die hen te hulp schiet, dus ik ga even kijken of ik iets kan doen. We proberen verschillende pasjes, maar ook dat helpt niet. Dan hoor ik naast me dat de andere automaten dezelfde foutmeldingen geven. Storing dus. De rij is ondertussen steeds langer geworden. De storing wordt doorgegeven en er zal iemand komen kijken. Dat kan nog wel een poosje duren. Ik wil toch proberen of mijn eigen bankpas ook een foutmelding geeft. Ik stop het parkeerkaartje in de automaat en probeer contactloos te betalen. Hij doet het gewoon. Tijd om naar Theo te gaan. We hebben zin om nog even op pad te gaan en rijden in 50 minuten naar Vuren, waar ze een winkel hebben met mooi glaswerk. Na een uur rondkijken, thee drinken en zitten, rijden we met een paar aankopen naar huis. Verder hebben we een rustige dag en avond, alleen nog even de hond ophalen. De eerste dag zit er weer op.