CT-scan

Theo doet zijn best om veel te eten en te drinken. Dat lukt goed. Hij weegt nu meer dan bij aanvang van de chemokuur, maar hij plast ook meer. Hij bezoekt zijn privé w.c. dan ook regelmatig, dag en nacht. Toch heeft hij vannacht voldoende geslapen en voelt zich wel goed. Dat is snel over als hij zijn bed heeft afgehaald om het beddengoed te wassen. Hijgend moet hij weer gaan zitten. Alle handelingen zijn vermoeiend. En dan stoot hij ook nog eens zijn hoofd tegen de kraan op het toilet, vraag me niet hoe dat kan, dat weet hij zelf ook niet.  Zijn broer komt even langs, met een paar bakjes soep van schoonzus en knutselwerkjes met vet voor de tuinvogels van zijn kleindochter. Hij blijft een half uurtje en dat is lang zat voor Theo. Elke keer als hij opstaat valt hij bijna om, waarschijnlijk door de bloedarmoede. Toch wil hij buiten een rondje gaan lopen, dus hond en ik gaan voor de zekerheid met hem mee. Tijdens het aantrekken van zijn laarzen stoot hij weer zijn hoofd, nu tegen de trapleuning. Gaat lekker vandaag. Eenmaal aan het lopen gaat het best wel weer goed en zonder te pauzeren zijn we na een minuut of 20 terug. Het is een wat korter rondje, want hij moet energie overhouden voor de CT-scan deze middag. De scan zelf is niet spannend, wel de uitslag die we volgende week krijgen. Na het eten van een portie warme kibbeling nog even goed uitrusten en dan gaan we op weg naar het ziekenhuis. Ik zet Theo af bij de hoofdingang en als ik de auto heb geparkeerd ga ik wandelen met de hond. Theo wandelt rustig de lange ziekenhuisgang af en is een kwartier te vroeg in de wachtkamer. Blijkbaar hebben ze tijd over, want hij wordt eerder binnen geroepen. Er moet een infuus worden gezet voor het toedienen van contrastvloeistof, maar het doet vrijwel geen pijn. De vrouw die hem zet heeft Theo al eerder geprikt en ze kan het goed. Sneller dan verwacht is hij klaar en moet ik me nog haasten om met de hond terug te lopen naar het ziekenhuis waar hij zit te wachten bij de hoofdingang. Hij heeft wat kunnen rusten van de wandeling door de gang en loopt nu met de hond naar de auto aan het einde van de parkeerplaats terwijl ik voor de zoveelste keer de betaalautomaat spek met een paar euro’s. Thuisgekomen vallen op de bank al snel zijn ogen dicht, dus maar lekker laten slapen. Het eten gaat er weer goed in en verder een rustige avond op de bank. Benieuwd of hij morgen voldoende energie heeft om de gangen naar de PET-scan af te wandelen in het Verbeeten Instituut..