PET-CT scan

En dan is daar de diepe dip.  Ik zie het meteen als ik bij Theo om het hoekje kijk voor ik de hond ga wegbrengen naar de dagopvang, omdat ik naar mijn werk wil. Hij ligt erbij als een slappe pop en is hees. Als de PET-CT scan vanmiddag zo maar gaat lukken. Omdat hij voor de scan niet mag eten, alleen water drinken, hoeft hij zijn bed niet uit voor een ontbijt. Het waterflesje is in de afgelopen maanden zijn grote vriend geworden en staat naast zijn kussen. Niet helemaal gerust laat ik hem met het flesje alleen. Op mijn werk kan ik het toch een beetje van me afzetten als hij appt dat het wel oké gaat. Tegen de middag ga ik naar huis om te lunchen en Theo naar het Verbeeten Instituut te brengen. Hij ligt te slapen op de bank maar wordt wakker als ik de kamer inkom. Hij wilde vanochtend nog gaan wandelen, maar dat is niet gelukt. De vaatwasser heeft hij wel uitgeruimd, maar daarbij moest hij 4 keer gaan zitten om uit te rusten. Het kost ook de nodige moeite om laarzen en jas aan te trekken en in de auto te klimmen, maar dan kunnen we toch op weg. Bij het Instituut wil hij zelf lopen van de auto naar de hoofdingang, maar we hebben al bedacht dat we voor de lange gangen een rolstoel pakken. Theo meldt zich staand bij de receptie, tot hij bijna omvalt van vermoeidheid. Ik vraag of hij wil gaan zitten, en dan komen de tranen. Hij vindt het heel confronterend dat hij zo zwak is dat hij een rolstoel nodig heeft. Terwijl de tranen blijven vloeien maakt de mevrouw van de receptie de papieren in orde en doet hem een armband met scancode om. Ze verblikt of verbloost niet van zijn tranen, ze zullen daar wel het nodige meemaken. Theo gaat zelf nog even lopend naar de w.c. en dan rijd ik hem in de rolstoel naar de wachtkamer, waar ik niet bij hem mag blijven. Hij zal zo’n twee uur onder de pannen zijn met de voorbereidingen en het onderzoek zelf, dus rij ik terug naar mijn werk om nog vijf kwartier te werken. Na drie kwartier kijk ik op internet nog even naar de informatiefolder van de PET-CT scan, en dan zie ik staan dat de voorbereidingen 1 uur duren en het onderzoek 20 minuten. Dan moet ik nu in de auto springen om Theo op te halen, anders moet hij met zijn vermoeide lijf te lang op me wachten. Ik heb alle, maar dan ook werkelijk alle stoplichten tegen in de stad. Ik haast me naar binnen, maar zie Theo niet zitten of hangen. Ik stuur hem een app. “Ben je er nu al?”, vraagt hij.”De voorbereidingen zijn klaar maar ik moet het onderzoek nog krijgen”. Duurt alles bij elkaar toch zeker twee uur. Dan maar even wachten.
Na het onderzoek wil Theo zelf een stuk van de gang lopen achter de rolstoel en van de hoofdingang naar de auto, thuis kruipt hij doodop op de bank, ik warm wat soep op die hij aan tafel vooroverhangend naar binnen lepelt terwijl ik nog even naar mijn werk ga. Als ik met de opgehaalde hond tegen de avond terug kom, is het huis bijna helemaal donker, de soepkom staat half vol op tafel en Theo ligt in bed. Ik maak avondeten klaar, maar Theo is te moe om veel te eten. Hij voelt warm aan, dus pak ik de thermometer erbij: 38,6. Dan moeten we het ziekenhuis bellen, maar Theo wil dit niet, eerst nog een paar keer meten om te kijken of het minder wordt. Voor de zekerheid breng ik de hond weg voor een nachtje. En niet voor niks. Na een paar keer meten is de temperatuur opgelopen naar 39,4. Nu mag ik bellen van Theo en terwijl er wordt overlegd in het ziekenhuis pak ik alvast een tas in. We moeten naar de spoedeisende hulp. En daar zitten we nu alweer drie uur. Theo heeft liggen krimpen van de pijn bij het aanbrengen van het infuus. Daar zijn ze hier toch niet goed in. Hij krijgt vocht toegediend en paracetamol. Bloed wordt afgenomen, thorax foto gemaakt en hij moet in een fles plassen. Dat gaat staand niet zo makkelijk en hij valt tegen mij aan. Ik zeg dat hij moet gaan zitten, maar hij reageert niet, kreunt alleen maar en hangt tegen me aan. Ik probeer hem op bed te laten zitten en na wat aandringen hangt hij half op de rand, goed zitten lukt niet. Ik haal de nog lege fles weg maar krijg Theo niet goed in bed, hij is loodzwaar en geeft totaal niet mee. Dan druk ik op de hulpknop en samen met een verpleegkundige krijg ik hem eindelijk weer in bed. Theo heeft het niet allemaal helemaal meegekregen. Later is hij weer wat helderder en als de verpleegkundige met een echo heeft gemeten dat hij genoeg urine in zijn blaas heeft, lukt het hem toch om zittend op de rand van het bed deze te legen in de fles. De arts van de spoedeisende hulp komt vertellen dat de bloedwaarden die nu bekend zijn niet goed zijn. Bijna geen witte bloedcellen (0,2), een hb van 4 en ook te weinig rode bloedplaatjes (27). Er wordt meteen gestart met de antibiotica via het infuus, wordt sowieso weer opname met waarschijnlijk ook weer bloedtransfusie en misschien ook nog rode bloedplaatjes. Het wachten is nu nog op de internist, die het heel druk heeft. Theo slaapt, heb ik mooi even de tijd om deze blog te schrijven. Wordt vervolgd.