Dag 10

Mijn vakantie is voorbij. Ik ben niet uitgerust maar begin juist te merken dat de spanningen hun tol beginnen te eisen. Gisteravond een grote huilbui, alleen met de hond die een troostende poot op mijn been legt. En ik voel dat mijn tranen vandaag ook nog hoog zitten. Ik ga weer een dag werken, de afleiding van mijn collega’s is wel fijn. Voordat ik de computer aanzet, bel ik naar Theo om te horen hoe het met hem gaat. Ik zie dat hij op bed ligt. Na een onrustige nacht moest hij zich vroeg in de ochtend meerdere keren naar het toilet haasten. Hij heeft last van diarree en voelt zich erg slap. Als ontbijt krijgt hij alleen een gekookt eitje en een kopje thee naar binnen. Tussen de middag ga ik naar hem toe om samen te lunchen en verwacht dat hij nog in bed ligt. Maar tot mijn verbazing zit hij op de hometrainer. Bewegen moet, ook als je je slap voelt. Hij maakt er nu wel kortere ritjes van. Dat komt ook omdat de hometrainer niet geweldig is. Theo kan zijn tablet er niet opleggen voor zijn muziek, hij is gericht op de deur in plaats van naar buiten en de computer werkt niet zoals Theo wil. Hij heeft al meerdere keren gevraagd om de fysiotherapeut die hem de computer moet uitleggen, maar die is nog steeds niet langs geweest. De geestelijk verzorger is wel kennis komen maken, maar daar heeft Theo op dit moment niet zo’n behoefte aan. Hij gaat weer op bed liggen tot zijn lunch komt. Dat duurt even, dus ik eet mijn lunch toch alvast op, ik moet zo weer naar mijn werk. En dan komen toch even de tranen. Het is zoals Theo zegt, het kruipt onder je huid. We proberen er positief in te staan en hopen dat alles goed blijft gaan, maar de onzekerheid en angst die we ook voelen schuif je niet zomaar onder het kleed. Na de tranen komt de soep. Het deksel ligt nu los en Theo eet de kom helemaal leeg. Hij is niet misselijk, maar slikt uit voorzorg toch een middel daartegen zodat hij zo lang mogelijk kan blijven eten. Na het eten gaat hij douchen zodat ik daarna zijn droge huid kan insmeren. Die ziet eruit als de gebarsten grond in een hete zomer. Hij gaat een dutje doen en ik ga weer naar mijn werk, tot het tijd is om de hond op te halen. Op weg daar naartoe word ik aangehouden door de politie. Ze houden een standaard controle van rijbewijs en autopapieren. Ik ben blij dat de auto vorige week voor de APK bij de garage is geweest. Deze week al een boete gekregen voor 7 km te snel rijden (van twee weken geleden, met Theo nog achter het stuur) en een parkeerboete (terwijl ik gewoon een geldige ticket in de auto had liggen, protest ingediend), dus op nog een boete zit ik niet te wachten. Na het eten even kort met Theo videobellen. Hij moet nog eten en hij heeft best trek. Hij heeft ook weer gefietst. Vanmiddag is de arts op bezoek geweest. Er moet worden onderzocht of de diarree van een schimmel komt, maar verder zijn er weinig bijzonderheden, dus praten ze een minuut of 10 over koetjes en kalfjes. Voor het slapen gaan videobellen we ook nog even. De diarree houdt aan en zorgt voor pijnlijke billen. Alles moet wel heel blijven, want de bloedwaarden beginnen te kelderen en de kans op bloedingen neemt toe. En hij moet wel op het zadel van de hometrainer kunnen blijven zitten. Verder gaat het nog redelijk. Theo heeft behalve een droge huid ook een droge mond en zelfs de slokjes water die hij neemt tegen de droogte smaken vies. Doorbijten is het motto voor deze weken, doordrinken ook, dus dat doet hij.