Dag 16

Om 11.00 uur loop ik bij Theo naar binnen. Hij zit op de hometrainer, kijkt naar buiten en luistert muziek via zijn koptelefoon tijdens het fietsen. Hij heeft de hometrainer zelf omgedraaid zodat hij nu uitzicht heeft. Hij komt bij me aan het tafeltje zitten om uit te puffen. Hij heeft ernstige bloedarmoede (zijn Hb zit nu ergens in de 4) en dat maakt hem heel vermoeid. Daarom zal hij vandaag een bloedtransfusie krijgen en ook een zakje bloedplaatjes omdat die sinds de vorige transfusie weer naar een waarde onder de 10 zijn gedaald. Zijn witte bloedcellen zitten nog op 0, dus zijn gezondheid is heel kwetsbaar. Dan schiet het niet op dat hij zijn vla in een kopje krijgt dat vies is. Theo maakt zich niet snel boos, maar dit is wel een reden om aan de bel te trekken. Als hij op bed is gaan zitten, komen de arts en zaalarts langs. Ze zijn snel klaar met hun vragen en onderzoek. Alles gaat eigenlijk naar omstandigheden goed, het wachten is nu op het stijgen van de bloedwaarden. Dit zal zo’n 8 à 10 dagen na aanvang van de dip beginnen, dus ergens in of na het weekend. Theo vraagt de arts naar de 50% overlevingsverwachting na 5 jaar die hij gisteren in het artikel heeft gelezen. Wij dachten dat hij vorig jaar had gesproken over 80% en gelukkig bevestigt hij dit. Vooral door de stamceltransplantatie en de inzet van alle preventieve maatregelen tegen virussen, bacteriën en schimmels zijn de overlevingskansen met deze vorm van lymfeklierkanker gestegen. Een mentale oppepper die zeker Theo goed kan gebruiken. Hij wil graag naar huis, maar dat zit er nog niet in, dus in die zin wordt de opname wel zwaarder. Als steuntje in de rug geef ik hem twee kaarten die mijn broer en schoonzus hebben gestuurd. Zelf kan ik de teksten erop niet lezen met droge ogen en ook Theo krijgt het te kwaad. Mijn schoonzus heeft borstkanker gehad en begrijpt zo goed wat Theo doormaakt. Elk woord is raak. De kaarten hang ik op, naast andere kaarten die hij heeft ontvangen van lieve meelevende familieleden. Ik geef Theo het meetlint dat we thuis hadden hangen. Vanaf de eerste dag van de chemokuur in november hebben we elke dag een centimeter ingekleurd om de behandeltijd overzichtelijk te houden. Vandaag is het dag 150. Theo mag deze laatste dag vanavond zelf inkleuren. Voor de dagen die nog voor hem liggen, gaan we niet meer beginnen aan een nieuw meetlint. Nu eerst eten en dan de bloedplaatjes ontvangen.Terwijl die snel naar binnen lopen (anders gaan ze stollen) en Theo daarna een dutje doet, ga ik even naar huis. Ik wil van alles doen, maar uiteindelijk zit ik maar een beetje te zitten tot ik weer naar het ziekenhuis rij. Theo heeft nog een keer gefietst en als ik er ben stapt hij voor de laatste keer op de hometrainer. 3 maal 10 minuten, meer zit er vandaag niet in. Hij heeft wel rondjes gelopen in zijn kamer. Tegen de tijd dat ik weer wegga, wordt er gestart met de bloedtransfusie. Die moet 2,5 uur doorlopen. Theo vermaakt zich met tablet en boek. Voor het slapen gaan nog even videobellen. Terwijl ik toekijk kleurt Theo dag 150 in op het meetlint. Wat een mijlpaal. Nu gaan we alleen nog losse dagen tellen tot hij weer naar huis mag.