De laatste strohalm

Vandaag het gesprek in het Erasmus. We hebben allebei best goed geslapen, maar als we de hond naar de dagopvang hebben gebracht en richting Rotterdam rijden, voelen we allebei de zenuwen door ons lijf gieren. Wat staat Theo te wachten? We zijn keurig op tijd, nemen nog een kopje koffie en thee en gaan daarna via de lange gangen naar de poli Hematologie. Gewicht en bloeddruk worden gemeten en dan is het wachten op de arts. Op het aanmeldticket zien we voor het eerst zijn naam. Even googlen, jonge arts, hij ziet er aardig uit op de foto. Theo gaat nog snel even naar het toilet en net als hij terugkomt worden we binnen geroepen. De arts is inderdaad aardig, maar hij wint er geen doekjes om: onderzoeken zijn niet meer nodig, het is duidelijk dat de kanker terug is. Er zitten waarschijnlijk een aantal kleine lymfomen achter de longen en bij de lever en in het beenmerg zitten 3% verkeerde t-cellen. Dit valt nu nog mee, maar kan zomaar verergeren als de t-cellen agressief groeien. Omdat Theo zo’n bijzondere vorm van kanker heeft, is er nu nog maar één behandeling mogelijk, een stamceltransplantatie met stamcellen van een donor. De risico’s en mogelijke bijwerkingen zijn niet gering, maar als Theo hiervan af zou zien, dan heeft hij nog maar een aantal maanden te leven. Door de transplantatie heeft hij nog een kans op genezing. Hij heeft al eerder besloten om er toch voor te gaan. Dit is de laatste strohalm die hij met beide handen wil aangrijpen. Het kan zijn dat hij voor de transplantatie eerst nog een chemokuur en/of bestralingen moet ondergaan, maar omdat het percentage verkeerde cellen nog laag is en de lymfomen klein, kan hij dit misschien overslaan. Dit zou ook beter zijn voor zijn lichaam, omdat hij de zware chemokuren nog maar zo kort geleden heeft ondergaan. De kans bestaat dan wel dat hij in de tussentijd ziek wordt omdat de lymfomen toch sterk gaan groeien, en dan kan de transplantatie niet meer doorgaan en is het afgelopen. De arts moet dit overleggen met zijn collega’s, dus hij zal over een week bellen om de uitslag hiervan door te geven. Het duurt sowieso minimaal 6 weken voor een transplantatie kan plaats vinden, als er een geschikte donor is gevonden en het nog goed gaat met Theo.  
We hebben rekening gehouden met een slecht scenario, maar toch komt de boodschap hard binnen, zeker omdat Theo zich nu best goed voelt. Dat dit zomaar om kan slaan en het in een paar maanden afgelopen kan zijn, is heel confronterend. Terwijl we staan te wachten tot een bloedonderzoek is geregeld, komen bij Theo de tranen en ik doe met hem mee. Als het bloed is afgenomen en een potje urine ingeleverd, gaan we naar het restaurant voor een hapje. Ik ben een emotie eter, dus ik loop de gezonde hapjes voorbij en stort me op een saucijzenbroodje en warme chocomelk met slagroom. Het kan me allemaal even niks schelen. We hebben geen zin om nog een uitstapje te maken in Rotterdam en rijden naar huis. De knop gaat onderweg toch weer om bij ons allebei en Theo maakt de nodige grapjes, ook met galgenhumor. Thuis duiken we de slaapkamer in om plinten en plafond af te plakken zodat we vandaag nog een begin kunnen maken met het schilderen van de muren. Een ideale afleiding voor nu. Tussendoor belt Theo naar de notaris. We hebben in oktober een afspraak staan om ons testament te tekenen, dat we deze week besproken hebben. Er was niet eerder plek, maar hij vraagt of we toch sneller langs kunnen komen, omdat de toekomst nu wel heel onzeker wordt. Gelukkig hebben ze voor ‘dit soort gevallen’ altijd nog wel wat ruimte, dus dat is snel geregeld. In de avond doet hij zijn oefeningen, verder kan hij zich maar moeilijk concentreren. Ik zit een beetje naar de tv te staren. Deze dag verwerken heeft even tijd nodig.