Dip

Theo heeft vannacht 5 uur achter elkaar geslapen door de Temazepam. Nog niet enorm lang, maar hij is er heel blij mee. Wel weer wakker geworden met 40 graden koorts en hij voelt zich nog belabberd. Na gebruik van paracetamol zakt de koorts en is de temperatuur laag genoeg om te beginnen met de bloedtransfusie. Omdat het HB in de nacht is gezakt van 5,5 naar 4,7 moeten er 2 zakjes bloed naar binnen worden gedruppeld. Ook de kalium loopt nog door. Terwijl Theo in het ziekenhuis zijn best doet om opkomende sombere gedachten te onderdrukken, laat ik thuis mijn tranen de vrije loop. Nou ja, ik laat niks, het is niet tegen te houden. Na 3 maanden vol zorg, spanning en emoties die alle kanten opvliegen, zit ik er blijkbaar doorheen. Ik blijf bijna de hele ochtend in bed en laat me daarna lekker nat regenen tijdens een wandeling met de hond. Rond half 3 ga ik op bezoek bij Theo. Hij is nog maar weinig opgeknapt en ligt te trillen in bed. Er zit een koortsaanval aan te komen. Wat een ellende om hem elke keer zo te zien. Hij krijgt paracetamol en als zijn temperatuur weer wat naar beneden is gegaan moet er bloed worden afgenomen. In beide armen een infuus, op beide handen grote blauwe plekken dus er wordt gezocht naar een plek waar dat nog kan. Ergens bij zijn pols is nog plek, een pijnlijke, dat wel. Verdrietig ga ik naar huis, zit daar wat voor me uit te staren, eet wat en ga dan weer terug naar Theo. Hij is er nu gelukkig iets beter aan toe en kan zelfs wat rechter in bed zitten. We krijgen de uitslagen te horen van het bloedonderzoek eerder op de dag. Hb is 5,6, bloedplaatjes 24 en kalium zit nu net op de ondergrens. Het zijn geen hoge getallen, maar er zit een kleine stijgende lijn in. Nu maar hopen dat het doorzet en de dip voorbij is.