Door de knieën

Vrijdag, werkdag. Voordat ik de hond wegbreng naar de dagopvang en vervolgens naar mijn werk ga, leg ik de spuit met Filgrastim uit de koelkast. Dat scheelt Theo een loopje nu hij in zijn dip zit. Zijn temperatuur is goed en hij ziet ook niet bleek, maar ik ben er toch niet helemaal gerust op nu ik hem deze dag alleen laat. Ik vraag of hij de telefoon in ieder geval bij zich houdt vandaag en het direct laat weten als er iets is. Na wat instemmend gemompel onder het dekbed vandaan trek ik de deur achter me dicht. Op mijn werk merk ik dat ik toch niet rustig zit. Ik stuur Theo halverwege de ochtend een appje om te vragen of het goed gaat. Het duurt even voor hij reageert, hij is okay, wel last van een laag hb, uitgeput en buiten adem van een stukje lopen in huis. Tegen lunchtijd bel ik hem op. Geen reactie. Hij zou de telefoon bij zich houden, dus ik maak me zorgen. Dan maar even thuis gaan lunchen, kijken hoe het met hem gaat. Hij zit gewoon in zijn stoel en is verbaasd dat ik er ben. Telefoon heeft hij niet gehoord, hij weet niet precies waar die ligt. Grrrrrrrr…..Hij ziet dat ik me echt zorgen maakte en staat op om me een knuffel te geven. Als hij zijn armen om me heen slaat, begint hij tegen me aan te hangen en onderuit te zakken. Nee hè, niet weer! Hij reageert nauwelijks op zijn naam en ik probeer te voorkomen dat hij op de grond valt. Daar gaat mijn rug. Het lukt om hem half te laten liggen op de bank die achter hem staat en dan wordt hij weer wat helderder. Hij voelde dat hij door zijn knieën, ging maar kon het niet tegenhouden. Te snel opgestaan met zijn bloedarmoede en ik denk ook een lage bloeddruk. Misschien door de Filgrastim of door te weinig drinken. In het ziekenhuis kreeg hij extra vocht toegediend om zijn bloeddruk omhoog te krijgen. Ik vraag hoeveel hij heeft gedronken vandaag. Bijna niets dus, niet eens een kop thee. Handige Harrie! Ik ga meteen aan de slag en zet in no time een kom soep, een belegd broodje en thee voor hem neer. Als we klaar zijn met eten en Theo is geïnstalleerd in zijn stoel, ga ik weer terug naar mijn werk. Maar ik heb geen rust meer dus pak mijn spullen en ga verder thuiswerken, zodat ik Theo in de gaten kan houden. Natuurlijk wil hij traplopen om boven iets op te zoeken, maar dat gaat gelukkig goed op zijn antislip kerstsokken en hand aan de leuning. Ook gaat hij op zijn knieën liggen in de gangkast om te kijken hoe we planken moeten verwijderen. Morgen komen ze de onhandige houten ombouw van de verwarmingsketel slopen zodat ze woensdag de ruimte hebben om de nieuwe ketel te installeren. Maar dan moet wel de gangkast leeg. Omdat Theo weer duizelig wordt als hij omhoog komt, stuur ik hem naar de woonkamer en ga zelf de gangkast leegruimen. Jassen, kleding, koffer, boodschappentassen, taartdoos, broodmandjes….ik loop heel wat heen en weer tussen het thuiswerken door. De rest vanavond maar doen. Aan het einde van de middag ga ik kattengrit en kattenvoer kopen, haal de hond op, speel even buiten met haar en maak het avondeten klaar. Theo eet met smaak, al heeft hij wel wat last van zijn mond. Ook zijn handen voelen weer een beetje vervelend. Verder gaat het eigenlijk wel redelijk. Hij heeft wat wandelingetjes door de woonkamer gemaakt, dus misschien morgen een stukje buiten lopen. Vanavond maar rustig aan doen, en nog een injectie zetten. Dan nog 5 te gaan.