En weer een paar stapjes vooruit

De nacht zit er op. Mijn matras in de woonkamer heb ik een keer ingeruild voor mijn eigen plekje in bed. Even proberen of ik een beetje kan slapen terwijl Theo naast me ligt, draait, gaat zitten, krabt, slokjes water neemt en meerdere keren naar het toilet gaat. Een beetje slapen lukt, terwijl ik alle onderbrekingen meekrijg. Ik begrijp dat Theo er nacht na nacht doodmoe van wordt en ik moet nog even goed nadenken waar ik vanavond onder het dekbed kruip. Vandaag ga ik maar weer eens een dag naar mijn werk. Ik ga op zich graag naar mijn werk, ik heb hele leuke en lieve collega’s die erg met ons meeleven, maar eerder deze week werd het me allemaal even teveel. Gelukkig kan ik dan thuiswerken. Nu zit ik weer beter in mijn vel en omdat het ook wat beter gaat met Theo trek ik met een gerust hart de deur achter me dicht. Aan het eind van de middag medicijnen tegen schimmels en koelzalf voor de droge huid ophalen bij de apotheek in het ziekenhuis, daarna hond ophalen bij de dagopvang en eten koken, een soort van tapas met rijst.
Tijdens het eten zit Theo te trillen. Hij heeft geen trek maar het eten smaakt hem toch goed, hij heeft gelukkig niet veel last meer van zijn tong. Voor de zekerheid temperatuur opnemen, maar die is goed. Waarschijnlijk teveel gedaan vandaag: weinig huishoudelijke taken, maar wel twee keer een half uur gelopen, heel veel stapjes vooruit dus. Nu een rustige avond en straks het bed opmaken met de zachte lakens die schoonzus en zwager deze middag hebben langs gebracht. Op naar een goeie nacht.