Haar(loos)

8 weken geleden kreeg Theo zijn laatste chemokuur en werden de resterende werkende haarcellen zo’n beetje om zeep geholpen. Het typerende blote billen gezicht van een kankerpatiënt was een feit. Als ik nu naast me kijk zie ik snor-en baardgroei, donzige korte oogwimpers en de wenkbrauwen beginnen ook weer donker op te lichten. Geen opkomende haar mag worden kortgeschoren of geknipt. Zelfs de enkele verdwaalde haar die alle aanvallen op zijn verder kale hoofd heeft overleefd, mag niet worden verwijderd. Bij zijn huidige uiterlijk verwacht je eigenlijk een ring door zijn oor, een tattoo hier en daar en een strakke leren broek, maar hij gaat in zijn gewone outfit de deur uit. Daar hoort tegenwoordig standaard een pet bij. Tegen de kou, maar zeker nu de zon meer gaat schijnen ook tegen het verbranden. En dan is het niet handig als we op weg zijn voor een wandeling dat de pet nog thuis ligt. Omdat we verwachten in het bos te gaan wandelen, rijden we niet terug voor de pet. Vanaf de parkeerplaats hebben we al snel in de gaten dat we toch veel in de zon lopen. Op zijn blote hoofd voelt Theo druppels vallen van een of ander beestje in de bomen naast het pad. Ook krijgt hij in de gaten dat hij vergeten is een flesje water mee te nemen. Hij heeft nog steeds erg veel last van een droge mond en zonder drinken of snoepje is dat nare gevoel niet weg te krijgen. Toch lopen we door omdat hij wil oefenen voor het Pieterpad. Op de terugweg schijnt de zon volop op zijn niet ingesmeerde hoofd en dan geef ik als tip om mijn zomerjasje op zijn hoofd te hangen, zodat hij toch een beetje bescherming heeft. Dan doet hij dan maar met zijn eigen leren jasje, dat natuurlijk zwaar naar beneden hangt. Zijn gezicht trekt dan wel bij met de nieuwe beharing, hij blijft zo een opvallende verschijning. Na 3,9 km lopen in bijna een uur met 2 keer 2 minuten pauze zijn we weer bij de auto waar hij zijn mond kan spoelen en water drinken. Een volgende keer maar iets meer tijd besteden aan de voorbereiding.