Het begin…

Augustus 2022. Theo komt thuis uit zijn werk en zegt dat hij zich slap en moe voelt. Normaal fietst hij een rondje in de avond, maar nu niet, en ook daarna niet meer. Mijn vader is binnen een jaar overleden aan chronische leukemie met 68 jaar en een zwager binnen een jaar aan acute leukemie  toen hij 49 was, en de woorden moe en slap doen bij mij meteen alarmbellen rinkelen. Theo heeft ook al langere tijd een kuchje, maar hij vond het niet nodig om daarvoor naar de huisarts te gaan. En ook nu is mijn aansporing om naar de huisarts te gaan aan dovemansoren gericht. In september hebben we vakantie en daar is hij aan toe, en hij is ook de jongste niet meer op zijn 63ste. Ik ben er niet gerust op, maar misschien neem ik het ook wel te zwaar op. Op zaterdag 3 september helpt hij ondanks zijn moeheid en slapte onze jongste zoon verhuizen. Ik maak me zorgen als ik zijn vermoeide gezicht zie aan het begin en zijn uitputting aan het einde van die lange zware dag. Intussen heeft hij last gekregen van een kies, en omdat onze dochter kort daarvoor enorm vermoeid was, wat bleek te komen door een ontstoken kies, denken we dat zijn vermoeidheid daar misschien mee samenhangt. De maandag daarop dus langs de tandarts, en inderdaad heeft hij een forse ontsteking. Donderdag zal Theo een wortelkanaalbehandeling krijgen, dan zijn hopelijk alle klachten, ook de slapte en vermoeidheid, voorbij als onze vakantie begint. We hebben dan eerst een weekendje weg met de kinderen en kleinkinderen waarop we ons erg verheugen. Die avond krijgt hij voor het eerst hoge koorts, we denken van die ontstoken kies. Om te wachten tot donderdag lijkt nu geen optie, dat ding moet er gewoon uit. Dinsdagochtend meteen de tandarts gebeld en Theo mag langs komen voor overleg. Bij de tandarts valt Theo tijdens het gesprek voor het eerst van zijn leven flauw. Hij is sowieso nooit ziek, had alleen een keer in ernstige mate de Ziekte van Pfeiffer toen hij 18 was. Voor de huisarts is het niets om zich ongerust over te maken. Die avond weer hoge koorts, maar de volgende dag kan de kies in de ochtend worden getrokken, geen koorts. In de loop van de avond weer hoge koorts. Ik bel de dienstdoende tandarts met de vraag of dit kan komen door de ontsteking. Hij denkt het niet, maar schrijft voor de zekerheid antibiotica voor. Deze helpt niet, de hoge koortsaanvallen blijven terugkomen, Theo wordt steeds zieker met klappertanden, rillen en enorme slapte. Huisarts gebeld, bij wie Theo vrijdag kan langskomen. Ze heeft ook geen goede verklaring voor zijn klachten, maar omdat hij een hoge ontstekingswaarde heeft (100), schrijft ze een sterker antibioticum voor. Op zaterdagmiddag is Theo zo ziek dat hij fluistert zondag naar het ziekenhuis te willen als het dan nog zo slecht gaat. Ik raak even paniek en voel me heel erg eenzaam. De kinderen en kleinkinderen zijn allemaal een uur verderop in het vakantiehuisje, en mijn familie en vriendinnen wonen ook niet om de hoek. Ik bel huilend mijn schoondochter, zij is huisarts, en ze adviseert me de huisartsenpost te bellen. Omdat de wachttijden wel eens erg lang kunnen zijn, zal zij intussen naar me toekomen vanaf het vakantiehuisje zodat ik er niet meer alleen voor sta. Ik heb al een keer eerder de huisartsenpost gebeld en toen duurde het wachten inderdaad te lang om erop te wachten, maar nu hebben we geluk en wordt er vrij snel een ambulance gestuurd. Mijn schoondochter, die al in de auto zit, laat ik weer teruggaan naar haar gezin. Theo voelt zich heel erg ziek, maar blijkt na onderzoek toch ‘te goed’ voor de ambulance. Dus met een doodzieke man in de auto alsnog naar de huisartsenpost, de koorts is gelukkig weer even wat lager dus hij kan rechtop een stoel blijven zitten tijdens het wachten. Ze kunnen daar weinig voor hem doen, behalve de koortsaanvallen en mogelijk een foutieve test voor de ontstekingswaarde lijkt er niet veel lichamelijk mis te zijn. Ze sturen ons door naar de spoedeisende hulp. En dan begint de medische molen te draaien en onze oude vertrouwde wereld in te storten.