It giet oan….

Op tijd uit bed. Ik moet naar de tandarts en Theo moet meteen daarna bloed laten prikken in het ziekenhuis. We krijgen vanochtend ook nog bezoek van een neef van Theo. Zijn vrouw is mijn vriendin sinds de middelbare school. Ik heb gisteren al soep gemaakt voor de lunch en wil zo meteen een hartige taart maken. Als Theo op het punt staat om naar het ziekenhuis te rijden, krijgt hij bericht van zijn neef. Ze hebben voor de zekerheid een COVID zelftest gedaan en deze laat een lichtroze streepje zien, ook bij herhaling van de test. Het is erg jammer dat we het bezoek moeten uitstellen, we kunnen geen risico’s nemen op dit moment. Ik stort me nu maar op mijn werk in plaats van op de hartige taart. Het bloed prikken is goed gegaan bij Theo. En al snel daarna wordt er gebeld door de oncologische verpleegkundige: de rode bloedplaatjes zijn van 87 naar 177 gegaan, dus de 6e chemo kan woensdag doorgaan. Jippie! We zijn allebei opgelucht. We lopen dan ook een stuk lichter als we met de hond gaan wandelen. Na een half uur rijden we weer naar het ziekenhuis. Ik heb daar nu een afspraak. Theo gaat met de hond nog een wandeling maken tot ik klaar ben. Al met al loopt hij vandaag zo’n 5 kwartier. Met zijn energie zit het wel goed, maar zijn voeten protesteren met beginnende blaren. De laarzen worden thuis snel omgewisseld voor de kerstsokken. Dan gaat Theo nog strijken, geeft de planten water en ruimt de keuken op. Stilzitten is niet zijn ding. Nou vooruit, vanavond dan, rustig op de bank. Kijken naar oude afleveringen van meester Frank Visser die hij nog niet eerder heeft gezien. Verder nergens aan denken, niet aan de laatste chemo, niet aan de BEAM die hij nog moet ondergaan, de stamceltransplantatie of de wekenlange isolatie daarna. De kunst van het dag voor dag leven hebben we goed onder de knie gekregen.