Keeping up appearances

Ik voel me de laatste tijd steeds vaker Hyacinth Bucket uit de tv-serie ‘ Keeping up appearances’. Theo houdt van autorijden, maar zijn chemobrein maakt dat ik regelmatig met geknepen billen naast hem zit. Zijn reactievermogen is minder geworden en ook zijn richtingsgevoel is soms de weg kwijt. Op bekend terrein loopt dat wel los, maar op vakantie in het buitenland heeft hij wel enige sturing nodig. “Let op Theo, die vrouw wil oversteken”. “Pas op, je hebt geen voorrang”. “Dat was de verkeerde afslag, nu gaan we een hele andere kant op”. “In die gleuf moet je papiergeld stoppen om de tol te betalen, niet je bankpasje”. 
We rijden meer kilometers dan gepland, maar zien daardoor ook dingen die we anders gemist hadden. En we hebben ontzettend veel lol. Ik heb wel geleerd om op de juiste momenten mijn mond te houden. Theo kan minder prikkels tegelijk aan, dus als ik praat terwijl hij zich moet concentreren op het autorijden, dan is de kans op fouten groter en raakt hij sneller vermoeid. Al met al verloopt de vakantie prima. Na een fantastisch ontbijt van de ontzettend vriendelijke gastvrouw in Mulhouse zijn we via een mooie tocht door Zwitserland en over de Gotthardpas veilig in Italië aangekomen. In deze B&B in Abbiategrasso bij Milaan ook weer een hele aardige gastvrouw en een prima kamer met balkon. Op haar aanraden risotto gegeten in een restaurantje dat je anders zo voorbij zou lopen. En dan zouden we die leuke Italiaan hebben gemist die zo zijn best deed om uit te leggen wat er op het menu stond terwijl hij nauwelijks Engels sprak en wij geen woord Italiaans. Hij kwam zelfs met een groot stuk vlees uit de keuken om te laten zien wat hij bedoelde. 
Vandaag zijn we naar Pavia gereden waar ik in de kathedraal een kaarsje heb aangestoken voor de dierbaren die aan kanker zijn overleden. Ik doe dat in elke kerk die ik bezoek, ook al ben ik niet katholiek. Het is altijd een mooi moment om stil te staan bij de herinneringen aan het leven dat we hebben gedeeld. 
We hebben in de warmte geslenterd door de oude straatjes en bij de rivier gezeten. Weer terug bij de B&B kregen we te maken met noodweer. Vanochtend hadden we ook al stevig onweer gehad, maar nu was het nog een tandje erbij, met enorme bliksemflitsen, donderknallen en hagelstenen zo groot als pingpongballen. Met een lekkere salade zaten we op ons balkon op de eerste rang voor dit schouwspel. Maar ik vind het niet erg dat we morgen naar Crespina bij Pisa rijden. Daar valt de komende week als het goed is geen drup. Nu slapen, ik moet goed uitgerust zijn om Theo morgen veilig door het verkeer te loodsen. “Let op Theo…”.