Kuitenbijter

We hebben een heerlijke week gehad met de kinderen en kleinkinderen in een huis op het Toscaanse platteland, zonder internet maar met mooie uitstapjes en veel waterplezier in ons eigen zwembad. Voor Theo wel vaak teveel prikkels, zoveel mensen de hele week om hem heen, zodat hij regelmatig overdag ging bijslapen. Ook de warmte, vele muggenbultjes en de concentratie die hij nodig had tijdens het rijden op de slechte wegen met super korte in- en uitvoegstroken en snelheidsduivels, zorgden dat zijn emmertje snel vol was. Gisteren hebben we afscheid genomen van ons gezin en zijn neergestreken in Monterosso, het laatste van de 5 dorpjes van Cinqe Terre aan de Middellandse zee. De lange autorit terug naar huis hebben we in stukjes geknipt, zodat Theo voldoende energie heeft om het grootste gedeelte achter het stuur te zitten, wat hij graag doet. Vandaag rustdag, hebben we afgesproken. Daar past een wandelingetje wel bij, dus hebben we gekozen voor het ‘blauwe pad’, een bekende route hier die je van oost naar west of omgekeerd kan lopen. We willen het stukje tussen Monterosso en het volgende dorpje Vernazza lopen, 3,5 km lang in 1 uur en 45 minuten. Hiervoor moeten we een dagkaart kopen bij de plaatselijke Italiaanse VVV en de dame daar adviseert ons in Monterosso te starten. Het is een steil begin, maar dan loop je een stuk in de schaduw en later wordt het wat vlakker. We volgen haar advies en voorzien van hoed, zonnecrème, 3 liter water en 2 bananen gaan we op pad. Ik heb nog niet eerder zoveel uit de rotsen gehakte traptreden gezien die slingerend omhoog gaan. Wat is dit zwaar! Zelfs in de schaduw is het ruim 30 graden en het pad blijft maar stijgen. Al snel moet Theo rusten om zijn hijgende ademhaling onder controle te krijgen, terwijl mijn hartslag net zo snel omhoog schiet als de traptreden. Met rode wangen rusten we telkens even uit, en gezeten op de trap passeren ons veel hijgende, zwetende medewandelaars die een stukje verder moeten bijtanken. Wij zijn zo’n beetje de oudsten, dus blijkbaar doen we het nog niet zo slecht, dat geeft ons weer wat moed. Terwijl waterstraaltjes via onze rug de berg aflopen en wij dankbaar uit de waterflessen drinken, kunnen we op de vlakkere stukken weer op adem komen. Theo heeft sinds de chemo meer moeite gekregen met zijn evenwicht, dus we doen het rustig aan bij stukken die lastig te lopen zijn of geen reling hebben. Soms voetje voor voetje daalt Theo de rotsen af, de man die in het vorige leven als een klimgeit zijn weg kon vinden. Na ruim 2 uur kunnen we de kuitenbijter achter ons laten en komen we aan bij het dorpje Vernazza. We duiken meteen een winkeltje in om focaccia te kopen. Het zout dat via onze nieren en poriën is ontsnapt moet weer worden aangevuld. Met doorweekte kleding van het vocht dat we hebben verloren, stappen we op de boot, een watertaxi die tussen de dorpjes vaart. Een koude douche, siësta en lunch, dan kunnen we er weer tegen. Met de watertaxi maken we nog een paar korte tochtjes om andere dorpen te bezoeken. We sluiten na 15 km wandelen de dag af met een pizza en Italiaans ijsje. Morgen een lange rit voor de boeg, via Zwitserland naar de Elzas, dus op tijd gaan slapen. Lekker dagje was het vandaag.