Klaar voor de start….

Wakker worden, opstaan, douchen, ontbijten, hond naar de dagopvang brengen, met Theo naar het ziekenhuis voor de eerste chemokuur, paar uur werken, hond ophalen, eten koken….Het klinkt als een gewone dag, behalve het stukje over de chemokuur, dat is voor ons nog niet zo gewoon. Vandaag gaat het dan gebeuren. Gisteren allebei nog even een stevig potje gehuild om alles, boven de zalm die langzaam afkoelde. Maar nu gaan we er weer voor. Om 9.45 uur stipt gaat thuis de eerste lading Prednison naar binnen, samen met de Granisetron tegen de misselijkheid. De eerste 6 pilletjes van de 168 die Theo tijdens de hele kuur in ieder geval moet verwerken. Dat zijn heel veel pillen voor iemand die voor zijn ziekte in zijn hele leven misschien 10 pillen heeft gehad, voor zover wij kunnen herinneren. Om 10.45 uur melden we ons bij de dagbehandeling, krijgen een kamer toegewezen en Theo kan meteen een lunch kiezen voor later.                                                              De bak met chemo staat al klaar, nog niet alle zakken zitten erin. 
Een hele aardige verpleegkundige (ze zijn allemaal even aardig) kan ook nog eens goed prikken en zo zit Theo al snel in bed aan het infuus. Kort doorspoelen en dan druppelt het eerste gif, fel oranje, naar beneden en verdwijnt via het slangetje in zijn arm. Hij moet stil blijven liggen, mag niet gaan plassen, anders komt het gif mogelijk ergens anders in zijn lichaam terecht. Zak na zak met verder kleurloos gif komt vol aan de infuus standaard te hangen en zak na zak loopt leeg in Theo’s arm. Steeds check, dubbel check door twee verpleegkundigen of de juiste procedure wordt gevolgd. Na alle spanningen van de afgelopen maanden voelt het bijna als een opluchting dat de chemo is begonnen. Het gaat goed met Theo, geen klachten. Een keer oranje plassen hoort erbij, zijn lunch smaakt hem goed. Thee met koekjes, zijn ogen vallen even dicht en dan kan het infuus alweer worden verwijderd. Om 14.30 uur breng ik hem naar huis en ga nog een paar uur naar mijn werk. Theo stapt meteen de tuin in en begint herfstbladeren uit de struiken te plukken. Na een half uur slaat de moeheid ineens toe. Gelukkig luistert hij naar zijn lichaam en houdt zich verder gedeisd. Af en toe beetje weeïg gevoel in zijn buik, maar de ovenschotel gaat er goed in. So far so good!