Laatste werkdag

De wekker gaat af, tijd om op te staan. Terwijl Theo zich omdraait onder het warme dekbed, de hond in haar mand 4 poten uitrekt en zo als dood blijft liggen, de katten boven stoppen met rondrennen om tegen elkaar aan in slaap te vallen en de eekhoorn buiten de eerste pinda’s komt scoren, eet ik in de keuken mijn crackers en banaan, pak mijn spullen bij elkaar en spring op de fiets. Bewust dat dit mijn laatste werkdag is, geniet ik extra van het ritje langs de weilanden en door het bos. Natuurlijk kan ik hier fietsen wanneer ik wil, maar dan zal het een andere lading hebben. Zo beleef ik vandaag stap voor stap alles voor het laatst: het opstarten van de computer, het intoetsen van mijn code op de printer, de koffiepauze, het lachen met mijn collega’s, de laatste documenten opslaan in het documentensysteem, de laatste Excel bestanden controleren….Tussen de middag fiets ik naar huis om te lunchen en te wachten tot Theo met de auto terug komt van fysiotherapie. Samen sjouwen we de bureaustoel, het voetenbankje en de laptop van het thuiswerken in de laadbak en op de achterbank. Bij mijn werk sjouw ik het weer alleen uit de auto en nadat ik alles heb achtergelaten waar het moet zijn, begin ik aan mijn laatste uurtjes. Het is goed zo, ik kan het nu goed hebben. Om 17.00 uur zet ik de computer uit en sluit 13 jaar werkplezier af. Het afscheid is donderdag, maar dan blijft de computer uit. 
Thuis wacht Theo me op. Mijn lieve man, mijn toverbal met piekende plukjes haar. Mijn kacheltje met zijn warme lijf en handen en bruine gezicht, nu na alle behandelingen meer een bleek koelelement met koude handen en gezicht. Maar zijn welkom knuffel is net zo fijn als anders en de bijna altijd aanwezige glimlach op zijn gezicht zorgt voor meer dan genoeg warmte. Bij hem wil ik zijn. Ik heb de juiste keuze gemaakt.