Levenslijn

Controledag is aangebroken. Theo heeft niet best geslapen en blijft in bed liggen als ik de hond naar de opvang breng, waar ze de hele dag in een grote roedel loopt, staat, speelt, slaapt en geknuffeld wordt door de begeleiders. Terwijl ik later bij de kapper zit, buigt Theo zich nog een keer over de artikelen over zijn ziekte. Ze zijn in het Engels geschreven en het is taaie kost, dus er borrelen tijdens het lezen wel de nodige vragen naar boven. Theo schrijft die in een speciaal schrift, zodat hij goed voorbereid is voor het gesprek met de arts. We hebben de bloedwaarden al kunnen inzien en die zijn aan de lage kant, maar er is niets verontrustends te zien. De ergste spanning is daardoor weggenomen en we rijden redelijk ontspannen naar het ziekenhuis. 
Na even wachten zitten we tegenover de arts. Hij vraagt hoe het gaat en voelt of er een zwelling van lymfeklieren zit in hals, oksels en liezen en of de milt en lever vergroot zijn. Alles is keurig. De bloedwaarden zijn inderdaad in orde, wel moet Theo leven met blijvende bloedarmoede. Zijn nierfunctie kan beter, dus is de vraag of hij wel aan 2 liter drinken per dag komt, en dan bedoelt de arts geen alcohol.. Nee dus. Ik sjouw regelmatig met thee achter Theo aan en zeg dat hij meer moet drinken, want zelf denkt hij er vaak niet aan of denkt dat het wel meevalt, de hoeveelheid die hij binnen krijgt. We moeten maar een fles water neerzetten die hij in ieder geval elke dag moet leegdrinken. 
Theo stelt zijn vragen aan de arts, zodat er wat meer duidelijk wordt. De T-cellen die vorig jaar in het beenmerg zijn gevonden duiden niet op terugkeer van de kanker. Bij deze agressieve vorm van  lymfeklierkanker zouden dan in het afgelopen jaar zeker symptomen van ziekte de kop hebben opgestoken. Bij Theo is nu sprake van complete remissie. In een grafiek laat de arts zien waar Theo zich op de dalende overlevingslijn bevindt. Meer dan de helft van de mensen met PTCL-nos bereikt dat punt niet, heel veel lotgenoten die het geluk niet hebben gehad dat Theo tot nu toe wel heeft. De arts mag en kan geen prognose geven, maar Theo zit in ieder geval aan de goede kant van de lijn die eerst steil naar beneden gaat en nu geleidelijker daalt. Weer wat positiever gestemd zitten we even later in het ziekenhuisrestaurant aan een gezonde salade, met drinken natuurlijk. We kunnen volgende week met een gerust hart op weg naar Italië.