Loopneus

 Theo heeft goed geslapen en is goed op temperatuur, maar hij is bijna net zo bleek als de lakens. Zijn rode bloedcellen zijn duidelijk sterk verminderd. Hij merkt het ook aan zijn energie. Eigenlijk wil hij vanmiddag nog een kort uitstapje maken naar een winkel met gordijnen en vloeren. We willen stappen gaan zetten om onze slaapkamer op te knappen en kunnen wel wat advies gebruiken. Maar stappen zetten lukt Theo vandaag niet zo goed. Zolang hij zich rustig houdt gaat het best nog redelijk. Hij hoeft bijna niet te liggen en is in staat om zijn boek te lezen, afgewisseld met het kijken van films en spelletjes spelen op zijn tablet. Zodra hij opstaat valt de vermoeidheid als een deken over hem heen. En als hij te snel opstaat valt hij bijna om. Toch probeert hij nog wel wat actief te zijn. Hij zit een paar keer kort op de hometrainer, zet de loszittende gordijnrail in de slaapkamer vast en ruimt de vaatwasser in. Het lukt hem ook om te blijven staan als ik hem insmeer met vette zalf omdat zijn jeuk weer erger wordt. En hij is niet te moe om te eten. Alleen zijn de slijmvliezen van zijn neus zo aangetast dat hij af en toe erg veel last heeft van een loopneus. Het vocht loopt dan in straaltjes naar beneden. Om te voorkomen dat zijn soepkom volloopt tijdens het leeg scheppen gebruikt Theo een oud t-shirt om zijn neus te deppen en te snuiten. Een papieren zakdoek kan al dat vocht niet aan, een heel pakje misschien wel maar dan is een zacht t-shirt toch beter voor de buitenkant van zijn neus. Tijdens het deppen en snuiten komen regelmatig geluiden naar boven die het midden houden tussen een hik en een boer. De slijmvliezen van zijn slokdarm en maag hebben het ook zwaar. En Theo zelf heeft het af en toe ook zwaar, dan komen even de tranen, verdriet om de hele situatie waarin we zijn beland. Hij moet deze dip weer door, hopen dat het dit keer zonder ziekenhuisopname gaat lukken.