Rustdag

Vrijdag, een spannende dag. Gaan we het dit keer redden zonder ziekenhuisopname? De dag begint rustig. Theo heeft een goede nacht gehad, maar blijft in bed liggen omdat hij wel erg moe is. Ik breng de hond weg en ga naar mijn werk. Ik laat Theo niet graag alleen tijdens een dip, maar hij vindt het ook wel prettig om een dagje geen rekening met mij te hoeven houden. Om met zijn jeuk en vermoeidheid om te kunnen gaan, heeft hij de neiging om te zuchten, te kreunen en te steunen. Ik weet dit ondertussen, maar toch is elk geluid een reden om even te kijken of te vragen of er iets aan de hand is. Zonder mij om zich heen kan hij kreunen dat het een lieve lust is. We hebben wel afgesproken om contact te houden. Je weet maar nooit. In mijn fantasie valt hij om vanwege de ernstige bloedarmoede, is  hij te vermoeid om overeind te komen en ligt dan de hele dag in de koude gang, of snijdt hij zich in zijn vinger als hij zijn lunch klaar maakt en krijgt hij een ernstige bloeding omdat zijn bloedplaatjes naar een dieptepunt zijn gezakt. Nee, echt ontspannen werk ik niet direct. Maar het gaat goed, hij blijft mooi op temperatuur, fietst 2 minuten op de hometrainer en houdt het bewegen dan voor gezien. Het wordt een rustdag op de bank. Na het avondeten voor de zekerheid de temperatuur weer opnemen: 35,6 ondanks een warme woonkamer, 2 t-shirts en een dikke trui, thermobroek, sloffen en een plaid over de benen. Een bezoek aan de spoedeisende hulp komt om de hoek kijken, nu vanwege ondertemperatuur. We gaan hulpmiddelen inschakelen om dat te voorkomen: een extra warme plaid om de schouders en een wintermuts op, terwijl ik een hete gemberthee zet. We kunnen er de humor wel van inzien. En het heeft resultaat. Na een uurtje zit hij weer op 37,6. We kunnen rustig de nacht ingaan.