Mazzelaar

Het in slaap vallen is gelukt, maar ik ben alweer vroeg wakker. Onze hond heeft een heel scherp gehoor, een waakinstinct en een hele harde blaf. Die combinatie zorgt er deze ochtend voor dat ze ons waarschuwt voor de vuilniswagen die ze ergens in het dorp hoort aankomen en in haar ogen en oren levensgevaarlijk moet zijn. De piep tijdens het achteruit rijden vindt ze superirritant en hoort ze al van verre, zodat ze ruim op tijd achter de voordeur duidelijk laat horen dat ze het niet moeten wagen om onze straat in te rijden. Gelukkig kan ik zo’n korte nacht wel hebben en Theo heeft gewoon lekker lang geslapen, zonder onderbrekingen. Maar het opstaan kost hem toch de nodige moeite. Als een zombie met piekhaar en anderhalf oog dicht schuifelt hij op zijn sloffen in zijn blauwe badjas naar de keuken om te ontbijten. Daarna weer terug naar bed om nog minstens een half uur bij te komen. 

Zijn blauwe badjas heeft hij overgehouden aan het zwemmen in de grachten van Den Bosch, jaren geleden. Samen met collega’s heeft hij twee keer meegedaan met Swim to Fight Cancer, niet wetend dat hij eigenlijk ook voor zichzelf aan het zwemmen was. Met 6 zwemdiploma’s op zak leken de paar kilometers zwemmen geen al te groot probleem, maar zijn geleende (verplichte) swimsuit deed hem de eerste keer bijna de das om. Het zat veel te strak om zijn borst zodat hij door de druk maar moeilijk kon ademhalen. Doorzetter als hij is, schoof hij naar de ondiepere kant van de grachten zodat hij zoveel mogelijk lopend kon zwemmen en zo toch de finish halen. Hij heeft nog meerdere dagen last van zijn borst gehad. Dus voor de tweede keer zelf een passende swimsuit gekocht en op zijn gemak de kilometers zwemmend afgelegd, nu in staat om ondertussen lol te hebben met zijn collega’s.

Als Theo aangekleed en wel de hond gaat uitlaten, ga ik er  alleen op uit om wat te winkelen. Samen zijn is fijn, maar het is ook heerlijk om even wat tijd voor mezelf te hebben. Weer thuis gekomen vind ik Theo gefrustreerd achter de laptop, die niet doet wat hij wil. Daar loopt hij tegenwoordig vaker tegenaan en dan kost het hem veel moeite om de oplossing te vinden. Hij is niet meer scherp en maakt  bijvoorbeeld een verkeerde boeking voor de trein naar Parijs voor een weekendje weg. Het kost hem weer heel wat kruim om dat recht te zetten. Na een minuut of 10 kunnen we toch samen lunchen en daarna vertrekt hij naar Den Bosch. 

Patiëntenvereniging Hematon heeft in samenwerking met het Vicky Brownhuis een wandeling georganiseerd voor (ex-) patiënten met bloed- of lymfeklierkanker. Ik zou als partner ook mee mogen, maar Theo gaat voor de eerste keer alleen. Na ontvangst met koffie en een kennismaking, wandelen ze onder  begeleiding van een mindfull coach in een uur tijd rond een waterplas, met momenten van ontspanning, bezinning en gesprekken met elkaar. 

Ik loop ondertussen ook een rondje met de hond in de stromende regen. Ze wil eigenlijk snel naar huis, maar dat gaan we niet doen. Dus als we wat verder van huis zijn, laat ik haar de route bepalen. Zo slingeren we een uur lang door verschillende wijken heen en komen via allerlei omwegen druipend thuis. Terwijl ik nog nadruppend groenten sta te snijden, komt Theo ook weer binnen. De bijeenkomst is hem goed bevallen, het voelt fijn om met lotgenoten onder elkaar te zijn. De aanwezige lotgenoten hebben allemaal wel een groot probleem dat hij niet kent: ze hebben moeite om in slaap te vallen of worden midden in de nacht wakker zonder nog te kunnen slapen. Wat is Theo toch een mazzelaar!