Tapas Tour

Om acht uur gaat de wekker af. Vandaag heeft Theo zijn driemaandelijkse controle bij de behandelend arts, om 10.00 uur moeten we in het ziekenhuis zijn. Het is maar 10 minuten rijden, maar Theo heeft de tijd nodig om van een horizontale ligstand over te schakelen op een stabiele verticale stand, we moeten de hond wegbrengen naar de opvang en de fietsen moeten achterop de auto. We hebben besloten vanmiddag de cadeaubon voor een Tapas Tour in te wisselen die Theo vorig jaar van zijn collega’s heeft gekregen. 

Bij de arts goed nieuws: de bloedwaarden zijn in orde, de biopten laten geen kwaadaardige dingen zien (wel wat ontstekingsreacties in de huid) en ook de lymfeklieren houden zich rustig. Theo vraagt  hoe het zit met het risico dat hij loopt om hartfalen te ontwikkelen door de chemo die hij heeft gekregen. Over 5 jaar krijgt hij uitgebreid hartonderzoek, tot die tijd moet hij goed letten op signalen als benauwdheid en erge vermoeidheid. Omdat hij op een webinar ook heeft gehoord over CVRM (cardio-vasculair risico management), jaarlijks onderzoek dat door de huisarts wordt gedaan om vroegtijdig hartproblemen op te sporen, vraag ik aan de arts of Theo daar ook gebruik van kan maken. Hij vindt het een goed idee en schrijft een verwijzing voor de huisarts. Dan wil Theo ook nog weten of het kwaad kan als hij over zijn grenzen heen gaat, of de T-cellen daardoor reactief kunnen worden of dat zijn immuniteit daardoor een tik krijgt en hij makkelijker ziek kan worden. De arts stelt hem gerust: hij stort mogelijk in van vermoeidheid in de dagen daarna, maar het heeft verder geen nadelige gevolgen. 

Dat antwoord wilde Theo graag horen en hij besluit vandaag zijn grenzen op te gaan zoeken. De Tapas Tour die we willen gaan fietsen is zo’n 42 km lang en gaat van Sint-Oedenrode naar Schijndel en dan via Zijtaart weer terug naar Sint-Oedenrode. In die drie plaatsen kunnen we in een restaurantje aanschuiven voor een paar tapas. De afstand wordt een hele uitdaging met onze niet-electrische fietsen, en wij hebben natuurlijk ook precies een dag uitgekozen dat er een stevig windje staat, windkracht 4. Ik heb al zitten piekeren over afgesneden en ingekorte routes en een taxi die ons zonodig ergens halverwege kan oppikken, maar Theo wil gewoon de knooppunt route volgen en zien waar het schip strand. 

We parkeren bij de Lidl en om 12.00 uur stappen we op de fiets om richting Olland te fietsen, naar café-restaurant De Beuk, voor onze eerste tapas beleving. We rijden er als een paar blinde kippen op de fiets met wind in de rug voorbij, zodat we met tegenwind al de eerste extra meters maken, terug naar De Beuk. Het is een sfeervol oud cafeetje met krakende planken vloer, oude meubels en een hele sympathieke jonge eigenaar. Hij vertelt dat we de eerste Tapas Tour fietsers van dit jaar zijn. We zijn op dit moment sowieso de enige bezoekers. Na de smaakvolle tapas gaan we weer snel op pad. En voor de tweede keer rijden we met wind in de rug de verkeerde kant op, dankzij het chemobrein van Theo en mijn onoplettendheid. Met tegenwind terug naar het knooppunt en de route weer opgepakt. 

We rijden door een prachtige landelijke omgeving onder een strakblauwe lucht met af en toe forse tegenwind en komen na een uur fietsen met de tong op de schoenen bij het volgende restaurant aan, De Nachtegaal. De tapas zijn heerlijk en we komen helemaal bij. Omdat ons fietstempo door de harde wind niet zo hoog ligt, zo’n 11 km per uur, en we de hond wel op tijd moeten ophalen, gaan we al vlot weer verder. Bij het opstaan merken we dat onze benen zwaar aan voelen en het duurt even voor dat zware gevoel tijdens het fietsen wegtrekt. Theo kan het allemaal nog goed aan. Hangend op zijn stuur heeft hij minder problemen met de wind dan ik. Mijn knieën beginnen pijn te doen, zit waarschijnlijk artrose in, zit in de familie. 

Na ruim een uur fietsen komen we aan bij het derde restaurant, De Reiger. Ook hier prima tapas en hele vriendelijke bediening. Ik zie er wel een beetje tegenop om nog een uur te moeten fietsen met mijn pijnlijke knieën. Maar de gedachte aan de wind in de rug die we nu toch echt moeten krijgen, geeft energie. En Theo, die als een bikkel gewoon maar doorgaat en probeert mij af en toe uit de wind te houden. Het is fijn om de Tapas Tour af te kunnen sluiten met onze neus in de zon en de wind achter ons.

We hebben het allebei gehad als we eindelijk bij de auto zijn, wel heel trots op Theo die het toch maar mooi geflikt heeft om uiteindelijk 45 km te fietsen met voornamelijk zij- en tegenwind. Tevreden zit hij achter het stuur als hij ons en de hond met de auto weer veilig thuis brengt. Een mooie uitslag en een mooie middag, topdag!