Onze wegen scheiden zich…..

 ….maar  alleen vandaag. Theo wil graag naar een beurs in de RAI en hoewel het me lekker lijkt om weer eens gewoon een dagje alleen thuis te zijn, lijkt het me nog leuker om naar Rosmalen te fietsen en met de kleinkinderen te spelen. Het zonnetje schijnt, blauwe lucht, windkracht 3 hoofdzakelijk in de rug, dan is 30 km zonder elektrische aandrijving goed te doen. Theo brengt de hond naar de dagopvang en koopt een broodje voor onderweg, terwijl ik aandacht geef aan de twee poezen en een wasje draai. Om 11.00 uur zwaai ik Theo uit en een half uur later, als de was in de wind hangt te wapperen, spring ik op de fiets. Aan mijn stuur hangt een lijstje met de 24 knooppunten die ik moet volgen. Op zich ken ik de meeste wegen en fietspaden wel, maar om die op de juiste manier aan elkaar te verbinden kan ik wel wat hulp gebruiken. Dat werkt prima, tot Den Bosch. Daar ben ik plotseling een knooppunt kwijt en in plaats van een mooi tochtje door de Bossche Broek moet ik over de drukke Zuidwal fietsen. Ik heb er dan zo’n anderhalf uur op zitten, en geniet tijdens het eten van een broodje dan maar van het uitzicht op de Bossche Broek. Na bijna twee uur fietsen ben ik op tijd in Rosmalen om de kleinkinderen mee uit school te halen. Daarop volgen een paar uur plezier met spelletjes spelen. Theo is om 16.00 uur terug van de beurs (hij vond het fijn om zijn collega’s die op de beurs staan weer te spreken) en komt mij ophalen, de fiets kan achterop de auto. Ook hij speelt nog wat spelletjes mee, en dan gaan we weer op huis aan. Moeten we vaker doen, allebei iets voor ons zelf, dan hebben we wat andere gespreksstof. Hoewel, die stof is tegenwoordig toch al regelmatig anders dan anders. Zo zei Theo vorige week “Habejee”. Dat moest eigenlijk zijn: “Ik moet nog noten kopen”. Nee, saai zijn onze gesprekken niet!