Nieuw jaar, nieuwe afspraken

Gesteund door lieve en mooie kerst-en nieuwjaarswensen hebben we de feestdagen ook echt als feestdagen ervaren. Dat het de laatste keer zou kunnen zijn dat we eerste kerstdag vieren samen met de kinderen en kleinkinderen, samen de stap van het oude naar het nieuwe jaar maken, daar hebben we niet aan gedacht. De postbode, die voor kerst een paar wenskaarten in de brievenbus had gegooid en verder blijkbaar ook kerstvakantie hield, had ons huis op 2 januari weer gevonden voor het bezorgen van de stapel kaarten die een paar weken hadden liggen wachten. Toch fijn om die allemaal alsnog te kunnen lezen. En nu is er alweer een week voorbij, ligt de kerstboom met alle naalden nog aan de takken tussen de andere kerstbomen te wachten om opgehaald te worden door de gemeente (ik vind het zielig, volgend jaar toch maar echt een kunstboom kopen), staan de dozen met kerstspullen weer op zolder en kan ik de agenda van dit jaar gaan vullen. 

De eerste nieuwe afspraken in het ziekenhuis staan erin. Op 22 februari om 10.00 uur naar de dermatoloog. Geen overbodige luxe. De huid van Theo is met name op zijn benen en rug nog steeds dramatisch. Tijdens het insmeren van de vette zalf voel ik alle bobbeltjes, deukjes, krasjes en korreltjes onder mijn vingertoppen doorglijden.De behandelend arts vond dat de huid er rustig uitzag, maar alle rode, witte, bruine en zwarte stipjes die me aanstaren geven mij een ander gevoel. Gelukkig heeft de arts besloten dat er voorlopig een dermatoloog mee gaat kijken om te voorkomen dat er een mogelijk huidlymfoom over het hoofd wordt gezien. Theo gaat dit keer alleen. We verwachten niet dat hij op dit moment iets vervelends te horen krijgt en ik vier die ochtend mijn afscheid op het werk. Op 8 maart ga ik weer mee naar de controle bij de behandelend arts. Het is nog te ver weg om zenuwachtig te worden. Behalve de medische afspraken komen er ook leuke afspraken in de agenda te staan, zoals tweewekelijks oppassen op jongste kleinzoon, een optreden van jongste zoon met zijn band Cambrian, een concert met Dominic Seldis en een weekendje weg met de vriendengroep van school.

Intussen wacht Theo op de uitslag van zijn vervroegde WIA-aanvraag, de IVA (kan na 3 weken ziekte), die hij 6 december heeft verstuurd. Hij heeft een paar keer contact gehad met het UWV. Eerst om te vragen of ze zijn brief hadden ontvangen. Die bleek pas 3 weken later te zijn gearriveerd, of terug gevonden, dat weten we niet. De brief die Theo als reactie kreeg was niet geheel duidelijk, dus maar weer de telefoon gepakt. Conclusie is dat een beslissing over de aanvraag wel 4 maanden kan duren, in het gunstigste geval. Gaat het langer duren dan zal Theo meteen de WIA (kan na 88 weken ziekte) moeten gaan aanvragen. Die kans zit er dus wel in, gezien de drukte bij het UWV. 

Theo maakt zich er op dit moment niet druk om. In de ochtend houdt hij zich vooral bezig met slapen. Met moeite komt hij rond een uur of 10 het bed uit en strompelt dan als een zombie naar de keuken voor zijn ontbijt. Na een kopje koffie gaat hij naar buiten met de hond, als ik thuis ben gaan we samen. Dus meestal lopen we rond etenstijd door het bos of de weilanden voor een wandeling van een uur. De gesprekken lopen niet altijd vloeiend omdat de tong van Theo regelmatig dubbelslaat of er niet uit zijn mond komt wat hij in gedachten heeft. Thuis zit hij veel op de bank met zijn tablet, doet zijn oefeningen en helpt in het huishouden. Zijn energie moet hij goed blijven doseren, anders loopt het mis. Maar voor de rest mogen we niet klagen.