Pensionado’s

Het klinkt nog vreemd, maar eigenlijk zijn we het wel, pensionado’s. Eerder dan we voor ogen hadden en zeker ook anders dan we dachten. Geen onbezorgd genieten van de oude dag, maar ons best doen om tijdelijk die donkere wolken boven ons hoofd te verjagen. Gelukkig slagen we daar aardig in. Half juni zijn we vier dagen naar Parijs geweest, nog een cadeau van Theo voor mijn verjaardag. Parkeren bij het treinstation in Rotterdam en daar op de Eurostar gestapt. 3 uur later liepen we in de zon in een half uurtje van het station Gare du Nord naar ons gedateerde maar daardoor charmante hotelletje aan de Place de la Republique. We hebben die dagen heel wat afgelopen, zo’n 12 tot 14 km per dag, door het indrukwekkende Louvre, het prachtige Musee d’Orsay, het gezellige Montmartre en allerlei andere bekende plekken. We genoten van het kijken naar mensen vanaf een terrasje, van de typische Parijse sfeer en zelfs van de volle metro. Elke avond konden we op onze hotelkamer de zangkoren horen van de protesten op de Place de la Republique tegen extreem rechts. Bewapende gendarmes waren overal aanwezig, sirenes klonken de hele dag door, gepantserde busjes reden af en aan, maar er hoefde niet te worden ingegrepen. Op vrijdag weer naar huis, het  was even zoeken naar de Eurostar, maar verder verliep de terugreis voorspoedig. 
Een week later kreeg Theo hoofdpijn. Hij heeft zelden hoofdpijn, dus het eerste wat door mijn hoofd schoot was: een lymfoom! Hebben die verstopte T-cellen toch stiekem rotzooi geschopt. Natuurlijk een overtrokken reactie, want de pijn was niet heftig. Maar bleef wel dagenlang hangen en Theo had er bij het wakker worden al last van. Ook moest hij veel hoesten en kuchen. Had hij ook toen hij zo ziek werd 2 jaar geleden. Misschien een virus opgelopen in die volgepropte metro? Ik had last van mijn keel. COVID testen gekocht, maar die waren negatief. Ik heb Theo toen het advies gegeven om de nekoefeningen te doen die hij in het ziekenhuis had gekregen om de spanning uit zijn nek te halen. En gelukkig bleek dat te helpen. Dus weer voor niks in paniek geraakt. 
Theo heeft ook de eerste onderzoeken voor de conditie van zijn hart achter de rug. Alles is in orde, maar dan hebben ze nu een uitgangspunt om latere onderzoeken mee te vergelijken. En dat zijn hart stevig klopt komt vandaag wel goed uit. Oudste kleinzoon moet diploma zwemmen en wij gaan kijken. Omdat het lekker weer is, besluiten we nog een laatste keer een tocht te maken met onze fietsen zonder ondersteuning. Naar Rosmalen via een knooppunten route is het 33 kilometer heen en 28 kilometer terug, dat moet te doen zijn met een lunchpauze om uit te rusten. Nou…dat valt tegen. Zeker als je ergens op tijd moet zijn. Het helpt natuurlijk niet als Theo met zijn chemobrein de richting van een knooppunt verandert en zijn mobiel twijfelt tussen de fietspaden die we moeten nemen. Ondanks een korte rustpauze komen we met een vuurrood hoofd, pijnlijke benen en met de tong op het stuur na tweeënhalf uur net op tijd bij het zwembad aan, waar kleinzoon al bezorgd staat te kijken waar we blijven. In het warme, vochtige zwembad lopen de waterstraaltjes over onze rug en zitten we dampend uit te hijgen. De liter water die we per persoon hebben gedronken komt door alle poriën naar buiten. Kleinzoon doet goed zijn best en mag zijn B-diploma trots in ontvangst nemen. Na de gezellige lunch besluiten we om 15.00 uur weer naar huis te gaan. Zoon wil ons met alle liefde thuis brengen, maar wij denken dat het wel gaat lukken, omdat we de kortere route terug fietsen. Nou….dat valt tegen. In het begin is het nog wel te doen, door de Bossche Broek is het ook mooi fietsen. Maar al snel worden de zadel- en spierpijn duidelijker voelbaar en is het toch warmer dan we dachten. En we zijn gewoon moe. Het tempo ligt laag en dan duurt ook een kortere afstand lang. We pauzeren even om de zouten aan te vullen en water over ons hoofd te gooien en worstelen de laatste kilometers naar huis. Theo probeert me moed in te praten terwijl hij zelf ook kapot is. Na tweeënhalf uur strompelen we het huis binnen. Ik denk dat pensionado’s het toch handiger aanpakken. We hebben nog een hoop te leren.