Slakken

Het stikt in de tuin van de slakken. Naakt, met een huisje, groot, klein, zwart, bruin, ik heb nog nooit zoveel variaties gezien. Ze knabbelen niet alleen alle bladeren aan gort, ze laten ook veel slijmsporen na. Op het raam van de woonkamer is een heel wegen netwerk te zien van dunne en dikkere sporen die in een paar dagen kriskras op het glas zijn achtergelaten. Zelfs binnen zijn op het parket plakkerige spoortjes te zien van mini slakjes die stiekem door de openstaande deuren naar binnen zijn gegleden. 

Er zit soms ook een grote slak op de bank, die zich terugtrekt in zijn huisje als hij zich veel zorgen maakt, teveel over zijn ziekte heeft gelezen of bijna op controle moet bij de behandelend arts. Vanavond zit hij er ook weer. Vanochtend heeft hij bloed laten prikken en nu de afleiding in de vorm van een dagje oppassen weg is, zie ik alleen zijn voelsprietjes nog. Vrijdag is de afspraak bij de arts, de spanning zal nog wel oplopen. Dat er maar een ieniemienie plekje bloed op het watje zat na de bloedafname, en het met de trombocyten dus wel in orde zal zijn, maakt het voor hem niet minder spannend. Ik ben niet dol op slakken, maar deze zal ik zo vaak knuffelen, dat zijn huisje er van gaat glimmen.